Het trieste van de Wetstraat blijft stuitend. De eunuchen van dat politieke reservaat – met de valse air van staatsmannen (lacht u ook als u Wilfried Martens ziet schemeren achter het raam van zijn limousine?) – organiseren de complete stilstand van gelijk welke oplossing van vele economische knelpunten. Het hoogtepunt van de crisis is voorbij, alle indicatoren wijzen daarop. Om de crisis dan te blijven aanbidden als fetisj om niets doen, om foute begrotingen op te stellen, om niet te saneren is schandelijk. Hoorde u Servais Verherstraeten, fractieleider van de grootste partij van Vlaanderen, orakelen over de crisis? Alsof hij het zelf geloofde. Verherstraeten verzon een alibi voor de premierkomedie.

Hoe kan je als meerderheid in een land, hoe kan je als partij die de grootste is van Vlaanderen je zo slapstickachtig gedragen? Ik blijf verbaasd, en zo zijn er veel, in binnenland en buitenland. Probeer aan een Fransman, een Brit, een Duitser, een Nederlander uit te leggen waarom de Vlaamse meerderheid niet kordaat, democratisch, durvend op de paternoster van politieke, economische en culturele dreigementen van de Franstaligen antwoordt: basta. Lach meneertje Maingain weg. Het einde van België is nabij als BHV splitst, beweert hij bloedserieus. Aan hem en zijn Brusselse nationalisten om het niet zover te laten komen. De Vlamingen hebben er niks bij te verliezen; hij en zijn beweging alles. BHV is een duidelijke kwestie. Het dient gesplitst te worden, oordeelt het Grondwettelijk Hof. Welke zwakkelingen bij de grote Vlaamse partijen vinden het daarop gepast om te onderhandelen? Vind ik een antwoord bij Anton De Kom: de tapdansende, zwarte, communistische schrijver, dandy en activist voor een onafhankelijk Suriname? In een toegejuichte recente biografie over De Kom (gestorven in 1945 in een Duits concentratiekamp) lees ik van hem: “Geen volk kan tot volle wasdom komen, dat erfelijk met een minderwaardigheidsgevoel belast blijft.” Verklaart dat de serie kartonnen helden – Martens, Dehaene, Peeters, Van Rompuy, Vanackere, Verhofstadt, Van Hengel, De Gucht, Somers… – van CD&V en Open VLD? Herman Van Rompuy is slim, sluw, een goede en belezen jezuïetenscholier, echter een man die achter een Machiavellistische glimlach bang is. De juiste marionet in het White House van de Europese bazen.

Waarom bid ik voor een regimecrisis? Om de bazaarpolitici van Vlaanderen te dwingen tot beslissingen, tot meer dan pappen en nathouden. Bij een regimecrisis worden zij misschien voor eenmaal in hun leven oproerkraaier. Waarom is dat nodig? Savoureer de volgende opsomming: België is het land met proportioneel de hoogste staatsschuld ter wereld; België is het land met de hoogste belastingen per inwoner in Europa; België is het land met de laagste pensioenen voor niet-ambtenaren; België is het land waar een Vlaming een derde meer belastingen betaalt dan een Franstalige; België is het land waar één volk, al 179 jaar buiten alle verhoudingen veel geld transfereert naar zijn buren: de Walen en de Brusselaars; België is het land waar het minste wordt gedaan om de vergrijzing op te vangen; België is het land waar wegens Waals syndicaal verzet de pensioenleeftijd niet kan worden opgetrokken; België is het enige land in Europa waar het aantal ambtenaren de jongste tien jaar aangroeide met 87.000 mensen, ofwel 12,2 procent; België is het land van de onopgeloste problemen (zoals de asielwetgeving, de organisatie van het gerecht, de inning van de belastingen).

Hard Vlaams hoeft men niet in de eerste plaats te zijn om BHV te splitsen. Dat is een lachwekkende kwestie die inderdaad in een handomdraai opgelost is door de parlementaire democratie te laten werken. Hard Vlaams is de remedie om de welvaart van zes miljoen mensen te redden. Sedert de jaren vijftig van de twintigste eeuw en dat door de gevolgen hier van de toenmalige globalisering en een vitaliteit die de naoorlogse generatie had, is tussen Noordzee en Maas een economische renaissance verwezenlijkt. Die welvaart vervluchtigt door het gebrek aan moed van de grote Vlaamse partijen.

Een regimecrisis zal leiden tot confederalisme op de korte termijn en zelfstandigheid van Vlaanderen op de middellange termijn. Is dat een paradijs? Hoegenaamd niet. Wel kan daar een begin gemaakt worden van het oplossen van grote dingen en kleine dingen: de particratisering; de scheefgetrokken fiscaliteit; de overmacht van de syndicratie; de stroeve arbeidsmarkt; de dominantie van de administratie; het gebrek aan werking van de vrije markt; het multiculturalisme, dat slecht en onderdrukkend is voor de inwijkelingen zelf, iedereen in zijn kleuren- en godsdienstvakje stoppen is fout. Kan het voorgaande in België? Neen. Yves Leterme weet het reeds en zal het herontdekken. Men mag rekenen op zijn slechte karakter, en de vernederingen van de voorbije dagen, om de implosie van België verder te zetten.