Voor Groen! zetelen schepenen Fatima Bali en kersvers voorzitter Wouter Vanbesien in het college. Na de feestdagen mag Vanbesien zich ‘districtsburgemeester’ (voorzitter van het college) noemen. Het bestuur bestuurt sinds 2007 en is nu dus halverwege haar legislatuur van zes jaar.

Heel populair in het Borgerhoutse bestuur is het STOP-principe. De S staat voor stappers, de T voor trappers, de O is van openbaar vervoer en de P staat voor privévervoer. Het geeft de volgorde van belangrijkheid weer. Wie achteraan staat krijgt het minste beleidsaandacht. Uiteraard is die weinig benijdenswaardige plek weggelegd voor het populairste vervoersmiddel: de auto. Een goed praktijkvoorbeeld van de toepassing van dit STOP-principe is de Blijde Inkomststraat in Borgerhout. Nu nog twee rijvakken, maar het wijkcirculatieplan voorziet dat deze straat enkelrichting wordt. Omdat het een ongewoon brede straat is en er dus een rijstrook verdwijnt opende zich voor deze straat een ganse waaier aan mogelijke beleidskeuzes.

Men had bijvoorbeeld kunnen kiezen voor de aanleg van flink wat extra parkeerplaatsen. In de ganse wijk heerst immers een nijpend parkeerprobleem. Vooral ’s avonds is de parkeerdruk enorm. Men had in de Blijde Inkomststraat ook voor fietspaden kunnen kiezen. Oud-Borgerhout trekt de laatste jaren erg veel jonge, autochtone gezinnen aan. Het gaat meestal om kiezers van Groen!. Zij komen er o.a. wonen omdat ze dan veel verplaatsingen met de fiets kunnen doen. Het aantal fietsers in het straatbeeld neemt hand over hand toe.

Een belangrijk stuk Borgerhoutse realiteit is echter het rijgedrag van de gemiddelde allochtone autobestuurder. Die hanteert eerder het POTS-principe: mijn auto heeft altijd en overal voorrang. Verkeerslichten zijn voor hem louter indicatief en hij heeft twee totaal verschillende rijstijlen. Ofwel rijdt hij ontzettend ‘op zijn gemak’ en stopt hij midden op straat om vanuit zijn raam eender wie te begroeten en zelfs een praatje te slaan, ofwel vlamt hij tegen een rotvaart door de straten. Vooral ‘jongeren’ met dikke bmw’s maken zich ’s avonds – dan zijn ze wakker – schuldig aan dit laatste.

Fietsers lopen in Borgerhout permanent gevaar. Het is voor de jonge Vlaamse, autochtone Groen!-stemmer irritatie nummer één over het multicultureel samenleven. Van het bestuur zou je dan toch fietspaden verwachten, al was het maar om haar kiezers tevreden te stellen. Groen!-voorzitter Vanbesien stelt echter:

“Fietsers hebben een rol te spelen in Oud-Borgerhout als natuurlijke verkeersremmers. Fietspaden sluiten ook best aan op andere fietspaden en die zijn er vaak niet. Voor Borgerhout binnen de singel gaat onze prioriteit dan ook niet naar de aanleg van fietspaden.”

Met andere woorden : We stellen de fietsers aan gevaar bloot omdat dit auto’s trager doet rijden. De fietsers zelf? Die gaan natuurlijk het voetpad op. Om lijf en leden te beschermen doet mijn gezin dat ook vaak.

Op het voetpad vormen die fietsen op hun beurt echter een bedreiging voor de voetgangers. Vooral de kleine, onbeholpen fietser die van de lagere school komt en zich op uitdrukkelijk bevel van de bezorgde, meefietsende mama op het voetpad bevindt, wil wel eens tegen een bejaarde knallen.

De beslissing van het bestuur voor de Blijde Inkomststraat? Eén rijvak minder, zes parkeerplaatsen minder, vijf bomen minder en geen fietspad! Waar gaat al de vrijgekomen ruimte naartoe? Naar voetpaden zo breed dat er legers over kunnen marcheren. Allereerst de stappers! In de Blijde Inkomststraat is slechts één winkel: een bouwhandel. Niet bepaald een zaak waar je te voet gaat winkelen. Er is ook geen halte voor bus of tram. Je ziet er bijgevolg maar heel weinig voetgangers.

Of hoe Groen! de realiteit ontkent in de hoop de samenleving aan haar fantasie te kunnen aanpassen. Als de overheid maar gigantisch brede voetpaden voorziet én het leven van autobestuurders moeilijk maakt, worden we binnenkort allemaal stappers. Niet?