Eerste minister Yves Leterme verklaarde deze morgen in het VRT-programma De Ochtend dat men «zonder taboes» de veiligheidsproblematiek in de Brussel moet durven aanpakken. De lezer vergisse zich echter niet: dit is niet meer dan een oproep aan politici en media om de rangen rond die taboes te blijven sluiten. Had Yves Leterme ook maar een greintje eerlijkheid of oprechtheid in zich gehad, had hij immers meteen ook alle taboes op tafel gesmeten.

Olifant 1: Yves Leterme, de huidige bewoner van de 16 maar in de eerste plaats nog altijd de gegijzelde van de PS, wil dus dat de «hele keten van de beveiliging doorgelicht» wordt. Ik heb het radioprogramma niet gehoord, maar als ik de berichtgeving over het interview lees, kan ik me inderdaad niet van de indruk ontdoen dat de man – voor zover dat woord op hem nog van toepassing is – al druk bezig is om een nieuwe toegeving aan de Franstaligen in het algemeen en de PS in het bijzonder voor te bereiden: meer geld voor Brussel. Wie deze middag Philippe Moureaux, meer dan wie ook verantwoordelijk voor de huidige problemen, in het journaal bezig zag, weet dat het voor de PS enkel daarom draait. (Leestip: het interview van oktober verleden jaar in De Standaard met Philippe Moureaux naar aanleiding van… jawel, enkele rellen.) Maar indien de Vlamingen bezorgd zijn om de veiligheid in Brussel, dan zijn ze natuurlijk altijd welkom om via het federale niveau nog eens wat extra geld in Brussel te stoppen. Zij maken zich echter beter niet de illusie dat dat geld vervolgens ook gebruikt zou worden om ook maar iets aan de toestand op straat te veranderen. Men kan immers toch niet verwachten dat de PS in Brussel electoraal harakiri zou plegen twee jaar vóór de gemeenteraadsverkiezingen.

Olifant 2: Sommige media doen het voorkomen of de veiligheidsproblemen in Brussel van recente datum zijn. Meer zelfs, wie gisteren naar De Zevende Dag keek zou gedacht hebben dat het probleem voor enkele politici en journalisten werkelijk als een donderslag bij heldere hemel kwam. Nochtans is er één bepaalde partij die het probleem ondertussen al meer dan twintig jaar aanklaagt, en al die tijd voor een escalatie gewaarschuwd heeft. Tot nog toe werd die partij niet eens vermeld in de berichtgeving, laat staan uitgenodigd in de debatten. Het heet nochtans dat die partij een one-issue-partij is, en dat precies dit onderwerp dus dat ene issue is. Zou het misschien daarom zijn dat de berichtgeving over het colloquium over de «Ordelijke Opdeling» van België verhoudingsgewijs zo uitgebreid was, en het non-issue over dat «extraatje» van Bruno Valkeniers zo in de verf gezet werd?

Olifant 3: Nu we het toch over die onvermeldbare partij hebben: zou ik echt de enige zijn die zich afvraagt of de open brieven die Luckas vander Taelen recentelijk afgescheiden heeft en in De Standaard mocht publiceren, ooit de kolommen van die krant (of welk ander medium dan ook) gehaald zouden hebben indien ze door één van de mandatarissen van die partij geschreven waren? Zelfs commentaren op de huidige berichtgeving die eigenlijk niet meer zijn dan een herkauwen van wat Luckas vander Taelen eerder schreef komen er dankzij de recente censuurmaatregel van marketeer van het jaar 2007 en nu al mediacriticus van het jaar 2010 Peter Vandermeersch niet meer in. Officieel omdat de spelregels van het forum niet gerespecteerd werden. Wie echter al iets te nadrukkelijk durft vast te stellen dat de zon ook deze ochtend weer in het Oosten is opgekomen kan zich al aan een overtreding van die spelregels schuldig gemaakt hebben. De uitval van journaliste Annemie Struyf in De Zevende Dag naar de redactie van De Standaard¹ plaatste de afwijzing van enkele lezersreacties die mij toegespeeld werden in een wel heel merkwaardig perspectief. Ik zal er voor de lezer wel geen tekeningetje hoeven bijmaken…

Olifant 4: Om nog even wat door te bomen over die brieven van Luckas vander Taelen: wat zou de reactie van zijn eigen partij geweest zijn moest inderdaad een mandataris van die andere partij achter die twee brieven gezeten hebben? Ik heb namelijk zo een vermoeden dat Groen! in dat geval vooral zou wedijveren met de sp.a om haar gruwel over zoveel onfatsoenlijke praat zo hard mogelijk uit te schruwelen. En zich het vuur vanonder de sloffen zou lopen om de twee brieven nog te kunnen toevoegen aan het dossier tegen de partij in verband met de procedure die voor de Raad van State loopt om de overheidsfinanciering van de partij te stoppen. Luckas vander Taelen mag het me altijd komen vertellen als hij zich van die procedure zou willen distantiëren, maar tot nader order zou ik toch durven stellen dat enige hypocrisie hem niet vreemd lijkt te zijn bij de slachtofferrol die hij zich vandaag aanmeet.

Olifant 5: Ik had het eerder al over de verpletterende verantwoordelijkheid van Philippe Moureaux voor de huidige problemen. Wie het hierboven vermelde interview eens herleest, zal misschien volgende passage in de inleidende tekst opmerken: «En spreken van een verloren generatie van jongeren vindt [Philippe Moureaux] al helemaal overdreven.» Vergelijk dat maar eens met het interview met Jan Schonkeren vandaag in diezelfde krant, onder de titel «‘Haal het uitschot van straat’» en met uitspraken als «het is “uitschot”, een verloren generatie met wie niets meer aan te vangen is» en «ze moeten dringend van de straat geveegd worden.» Ja, toch niet met een Kärcher zoals een Frans politicus ooit eens voorstelde? Nog goed dat de man voorzitter van de liberale politievakbond VSOA is (en bijvoorbeeld geen ex-lid van het Front de la Jeunesse zoals een bepaald gewezen politiecommissaris in Schaarbeek), want anders had hij waarschijnlijk al lang een klacht wegens racisme aan zijn broek gehad!

Olifant 6: Als Yves Leterme dan toch wil dat de «hele keten van de beveiliging» doorgelicht wordt, kunnen we dan werkelijk nog langer rond de pot blijven draaien in plaats van vast te stellen dat het fundamentele probleem in Brussel zich toch vooral situeert rond het ingebakken racisme van de Vlamingen? Of niet soms? Als men bijvoorbeeld in Beringen eens zou ophouden zo flauw te doen over enkele luidsprekers aan een minaret, zou men in Brussel al meteen een reden minder hebben om agenten neer te schieten. Zouden dat trouwens die moslima's zijn die in Antwerpen de toegang tot hun school ontzegd worden omdat ze ocharme een hoofddoek – een stuk stof! – zouden willen dragen, die de straten rond de industriële hogeschool ISIB in Anderlecht onveilig maakten en nog steeds maken? Of heeft dat allemaal niets, maar dan ook werkelijk niets, rien, nichts, nothing, nada met mekaar te maken?

Om af te sluiten: wat die kalasjnikovs betreft, als die bomspotters in Kleine Brogel eens een wat spannender alternatief willen, weten ze waar ze terecht kunnen. Het zou namelijk zeer interessant zijn te weten te komen of hun «andere visie» om conflicten op te lossen met trainingen in geweldloos handelen en burgerlijke ongehoorzaamheid in Brussel veel verf zou pakken. Verder stel ik voor dat cdH en PS een eenmalig regularisatievoorstel voor die kalasjnikovs uitwerken om ook dat probleem eens ten gronde te kunnen aanpakken.

¹ Letterlijke transcriptie van de uitval van journaliste Annemie Struyf naar de redactie van De Standaard:

Er was een heel lelijke mail gekomen. (…) En dan verscheen die mail als lezersbrief in De Standaard. (…) Dat was een mail die vol stond met scheldtirades. En ik herkende die mail in De Standaard en al die scheldtirades die waren daar uitgehaald.

Daar was eindredactie op gebeurd. De briefschrijver was anoniem gemaakt. Dat betekent eigenlijk dat een dorpsgek de meeste foute dingen over je kan zeggen, in de meest vreselijke taal. Een redactie pikt dat op. Die haalt al die scheldtirades daaruit. Die laat die argumenten staan, maar die formuleert die nog een beetje beter.

Ik bedoel, dan wordt je wel heel kwetsbaar.

Ik had veel liever gehad dat die brief verschenen was met al die scheldtirades. Omdat dat aangeeft van welk niveau de tegenreactie is. En, ik had vooral heel graag gehad dat de briefschrijver met naam en toenaam was vermeld. Zij had aan de redactie van de krant laten weten dat haar werkgever nog niet wist dat zij tot de islam was bekeerd, dat haar ouders dat niet wisten. Ik wist zeer goed om wie het ging. Haar werkgever en haar ouders weten dat zeer goed.

Annemie Struyf in De Zevende Dag, 31 januari 2010