Op 7 mei haalde Mark Eyskens de Daily Telegraph met zijn voorspelling dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen een soort Kosovo-scenario zou inluiden. De overgrote meerderheid van vluchtige lezers zal daaruit begrepen hebben dat er hier bloed gaat vloeien. Véél bloed, want volgens de VS-propaganda die de bombardementen op Servië voorbereidde, was er daar een “genocide” gepleegd op “een kwart miljoen Albanese Kosovaren”. Alsof er naar verhouding in België een miljoen mensen gedood zouden zijn. Van die genocide is nooit een spoor gevonden, en Navo-bronnen hebben dat verhaal een stille dood laten sterven nadat het zijn doel gediend had. Alleen Eyskens zelf is dat cijfer nog jaren na de oorlog blijven herhalen.

Overigens, ongeacht welk juist het aantal slachtoffers van de hele Joegoslavische desintegratie geweest is, Eyskens is in ieder geval medeschuldig aan hun dood. Hij was Belgisch minister van Buitenlandse Zaken in 1991 (tot maart 1992) toen het desintegratieproces begon. Op dat ogenblik hadden de EU en de Navo een werkbare formule voor de reorganisatie van de Zuid-Slavische ruimte op de sporen kunnen zetten: onafhankelijke staten met grenzen hertekend in functie van de wil van de bevolking. Als stichtend lid en zetel van het hoofdkwartier van beide statenbonden kon België een bovenproportioneel gewicht in de schaal leggen om een verstandige oplossing door te drukken. Maar het tegendeel is gebeurd, en wel om bij uitstek Belgische redenen.

     Landen met een slecht geweten inzake de behandeling van hun geminoriseerde etnische groepen, zoals Spanje en Frankrijk maar vooral natuurlijk België, zetten zich schrap om het uiteenvallen van Joegoslavië tegen te houden. De wil van de betrokken bevolking interesseerde hen niet, alleen het voorbeeldeffect dat een geslaagd separatisme op hun eigen achtergestelde volkeren zou kunnen hebben. Toen Slovenië en Kroatië (in navolging van de Baltische staten) en nadien de andere deelrepublieken de antidemocratische bemoeienissen van de “internationale gemeenschap” negeerden en toch hun onafhankelijkheid uitriepen, vielen de Eyskensen van deze wereld terug op een tweede afweerlinie om de uitbrekende democratie in te dammen: vasthouden aan de toevallige administratieve grenslijnen van de verdwijnende staat. Daarom moesten de Kroaten en Serviërs in Bosnië, waar zij samen een ruime meerderheid vormden die liever de grenzen hertekend zag, in die kunstmatige staat onder moslimdominantie opgesloten blijven.

     Als de Kroaten het recht hadden op een eigen staat, dan hadden de Serviërs dat ook, en dat vergde een hertekenigng van de grenzen, zodat Servische gebieden in Kroatië of Bosnië naar een nieuwe staat Servië zouden overgeheld worden, en omgekeerd. Ook de Bosnische Muslimani hadden dan in hun regio’s een etnische staat kunnen krijgen. Zulk een harmonische afwikkeling onder Westerse supervisie had bovendien een sfeer van goede wil geschapen die aan de overblijvende etnische minderheden volledige burgerrechten en een correcte behandeling zou verzekeren, iets heel anders dan de terreur waaronder de Serviërs nu in Kosovo moeten leven. Spijts alle CVP-praat over “de mens centraal stellen” gaven de verbeeldingloze staatsnationalisten echter voorrang aan dat toevallige keurslijf van grenslijnen boven de wil van de concrete mensen die erin gedwongen werden.

     In 1991-92 had een resolute keuze van EU en Navo voor een opdeling in natiestaten op basis van bevolkingscijfers of districtsgewijze referenda een ordelijke reorganisatie van de Zuid-Slavische ruimte kunnen waarborgen. Dat is geen gemakkelijke wijsheid achteraf, want ook toen waren er stemmen die tegenover de Joegoslavische “volkerengevangenis” het alternatief van de democratische opdeling in natiestaten voorstelden. Maar Eyskens en zijn collega’s met een gelijkaardig slecht geweten beslisten er anders over. Zij hadden vele duizenden Albanese, Zigeuner- en Slavische mensenlevens over voor hun dwingende prioriteit, de Basken en Vlamingen en andere benadeelde volkeren van een hoopgevend model voor een vreedzaam en geslaagd separatisme te beroven.

     Niets om fier op te zijn, en misschien is het daarom dat Eyskens in zijn jongste commentaar bij de Belgische crisis, bij nadere lezing, niet blijkt te doelen op het bloed dat in Kosovo gevloeid zou zijn. Wel wil hij gezegd hebben dat een onafhankelijk Vlaanderen een staat met slechts geringe erkenning zal worden. Als we zijn vergelijking met Kosovo ernstig nemen, valt het met die erkenning echter nogal mee.

     Om te beginnen heeft de Navo er een oorlog en een flagrante schending van het VN-handvest (inzake territoriale integriteit van de lidstaten) voor over gehad om de onafhankelijkheid van Kosovo af te dwingen. Dat is voor Vlaanderen niet nodig, noch wenselijk, maar het toont wel dat de wereld niet noodzakelijk bezwaar maakt tegen separatisme. Binnen de twee jaar nadat Kosovo de onafhankelijkheid uitgeroepen heeft, is de jonge staat door 67 staten erkend, onderwie de VS, Japan en 22 EU-lidstaten.

     En dat vreselijke noodlot zou Vlaanderen te wachten staan? Volgens Eyskens zal dus tegen 2012 de Vlaamse republiek door 67 staten erkend zijn. Barack Obama zal de Vlaamse republiek in de gemeenschap der vrije naties verwelkomen. Niet echt een vooruitzicht dat de Vlamingen schrik aanjaagt.

     Toegegeven, 2012 is het jaar waarvoor Madame Soleil op basis van de Maya-astrologie het einde van de wereld voorspelt. Kan natuurlijk gebeuren, maar aan betwistingen rond Vlaanderens onafhankelijkheid zal het echt niet liggen. De wereld is wel meer gewoon dan de dood van een ziek koninkrijk en de geboorte van een vrije republiek.