Wat zou er gebeuren als Israel alle wapens neerlegt? En wat zou er gebeuren als de Palestijnen al hun wapens neerleggen? In het eerste geval: binnen de week houdt Israel op te bestaan en zijn zes miljoen Israëliërs in zee gedreven of gedood. In het laatste geval: vrede in Israel en Palestina, een economische groei zonder voorgaande in de buurt.   

Het internationaal Islam terrorisme slaagde er maandag opnieuw in, met nadien de hulp van de nuttige idioten in Europa en in de VN, om Israel publiekelijk een blauw oog te verkopen. Maar hoe had Israel moeten reageren op de Turks provocatie? De Turkse regering zette, ten dienste van hun nieuwe Iraanse vrienden, deze confrontatie in scène. Iran wil zo snel mogelijk meer en gevaarlijker groter wapentuig leveren aan de terroristen van Hamas, die maar één doel hebben: de vernietiging van Israel. Egypte en Israel proberen de toevoer van wapens te verhinderen door de grenzen van Hamasstan te controleren. Een legale daad volgens de internationale gemeenschap. Israel nodigde de vloot, met gewapende ‘vredesmanifestanten’, in Israel te landen, waarna de cargo geïnspecteerd kon worden op wapens, om die vervolgens te laten doorvoeren naar de West bank en Gaza. De provocateurs weigerden dit voorstel. Voedsel, medische zaken en andere levensnoodzakelijke producten worden zonder probleem geleverd aan Gaza. ‘t Is niet dat ze daar omkomen van de honger, of hun zieken niet kunnen verzorgen. 

Obama geeft blijk van realiteitszin en wil eerst de feiten kennen, vooraleer Israel openlijk te veroordelen. Sedert een maand probeert hij trouwens weer in de gunst van het joods publiek in de VS en in Israel te komen. Hij zond top-medewerkers naar Israel, en hij organiseerde vergaderingen met rabbi’s en andere invloedrijke Joden in de VS. Netanyahu is welkom in het Witte Huis.  

Het voortdurend lekken van olie op een diepte van bijna twee km in de Mexicaanse golf, op minder dan 20 km van de kust van Louisiana, is een grotere nachtmerrie voor Obama. Het ongeluk is niet zijn fout. BP had waarschijnlijk de ramp kunnen vermijden, door (1) hun boorplatform beter te controleren, (2) een gekend probleem serieuzer te nemen, en (3) door zich beter voor te bereiden op een dergelijke ramp. BP ging zeker in de fout, door in het begin de ramp te minimaliseren. Maar toch keerde de publieke opinie, twee weken na de ramp toen de olie de kust bereikte, zich tegen Obama en zijn administratie. Voor het eerst geven ook een hele reeks Democratische opiniemakers ongezouten hun mening over Obama en de manier waarop hij en zijn administratie te traag reageerde op de ramp. De competentie van Obama wordt openlijk in twijfel getrokken. 

Men meent dat het Witte Huis de zaak niet als ernstig beschouwde. Obama wachtte bijna 40 dagen vooraleer ter plaatse te komen kijken, maar gaf geen blijk van emotie, en was na enkele foto’s op het strand binnen de drie uur al weer vertrokken. Zijn administratie blijkt de controle bevoegdheden op boorplatforms niet al te ernstig te hebben genomen. Het nemen van drie weken tijd om Louisiana toelating en middelen te geven om hun kust te beschermen, wordt Obama heel erg aangerekend. Laat ons hopen dat de bron binnenkort door BP gedicht wordt. De overheid heeft niet de knowhow om dit te doen. 

Door direct een moratorium te leggen op het verder exploiteren van olie en gasbronnen buitengaats, en door zijn beslissing van twee maanden geleden om deze exploitatie uit te breiden, weer in te trekken, geeft Obama de indruk dat deze ramp hem goed van pas komt om zijn anti-olie politiek door te duwen. Als het slechts een uitstel is om de oorzaak van de ramp te onderzoeken, dan is zijn beslissing aanvaardbaar. Een verbod op buitengaats boren naar olie zal de Amerikaanse economie en de natuur veel schade toebrengen. Amerika zal meer olie op de internationale markt moeten kopen en zo de prijs opdrijven. Als de Westerse democratische wereld, met zijn bezorgdheid voor het milieu, zijn eigen energie niet produceert, dan zullen dictators en terroristen-regimes dat wel doen. Dezen hebben geen oog voor de ecologische gevolgen van hun daden.  

Hier volgt iets wat geen enkele ‘Belg’  zal verstaan. Het Witte Huis, we mogen veronderstellen met goedkeuring van Obama, beloofde een Democratische kandidaat, Sestak, een job, als die niet zou opkomen tegen de kandidaat, die Obama’s voorkeur wegdroeg. Ex-president Clinton zou als loopjongen gebruikt zijn om de boodschap over te brengen aan Sestak. Ten minste, dat is het officiële verhaal. ‘Voor wat hoort wat’, is het Vlaamse spreekwoord. Zeker in de Belgische politiek waar postjes en plaatsen op de verkiezingslijsten duur verkocht worden. In de VS is dat echter verboden, en de politieke machthebber, die zich hier aan bezondigt, riskeert een zware straf, die het einde van zijn politieke loopbaan kan betekenen. Wat de buitenwacht nog het meest verwondert is de manier waarop het Witte Huis de zaak meer dan drie maanden lang in de doofpot stopte, en de fout ontkende. In de VS geldt de politieke wet: het verbergen van de zonde is erger dan de zonde zelf. Ook hier wordt de competentie van Obama ernstig in vraag gesteld. 

Maandag jongstleden was het ‘Memorial Day’ in de VS. De dode militairen van de vele oorlogen worden jaarlijks herdacht op de laatste maandag van mei. In plaats van een krans neer te leggen op de belangrijkste militaire begraafplaats in Arlington, net buiten Washington DC, ging Obama met vakantie naar Chicago. De reactie was uitermate negatief. Zo erg, dat Obama besliste een krans neer te leggen op een begraafplaats buiten Chicago. Maar daar staken de weergoden een stokje voor. Het regende, donderde en bliksemde zo erg, dat Obama zijn speech moest onderbreken en het opgetrommelde volk moest wegzenden. In het oog van de Amerikaanse veteranen is zijn afwezigheid in Arlington terwijl twee oorlogen gevoerd worden een misstap van Obama.