Met de dood van Simon Wiesenthal bleven natuurlijk de onvermijdelijke zinnen over het aantal slachtoffers van de Shoa niet achterwege. Dat getal van 6 miljoen is bij de Europeanen ingebrand via school, kranten en een oneindig aantal tv-programma’s. Hoeveel mensen zouden het juiste antwoord op de volgende vraag kennen: “Is dat de enige schurkenstreek waarbij 6 miljoen mensen op korte tijd vermoord zijn in Europa?” Weinig, zeer weinig mensen weten dat tussen 1932 en 1933 vier miljoen Oekraïners, één miljoen Kazakken en één miljoen Kaukasiërs op een gruwelijke manier stierven; slachtoffers van die andere misdadige ideologie.

De wortels van het drama liggen in de collectivisering van de boerderijen en de planningeconomie. Daar wordt de extreem-linkse gewoonte geboren om te eisen dat de praktijk zich naar de theorie moet schikken hoe erg de gevolgen ook zijn. (Bij het geboefte van Groen! denken ze nog altijd zo).

Volgens het marxisme zijn er op het reusachtige platteland in de Sovjet-Unie uitbuiters en slachtoffers. Veel van die “uitbuiters” hebben nauwelijks tien hectare grond en zijn in feite kleine keuterboertjes, maar ieder dorp moet per definitie tien percent rijke boeren hebben die men kan veroordelen, naar de Goelag zenden of fusilleren om er de schrik bij de rest in te jagen. En als er geen rijken zijn, dan vinden de communisten ze wel uit.

Alle boeren  moeten vanaf 1929 gronden en dieren onderbrengen in reusachtige gemeenschappelijke boerderijen, de  kolchozen. Die werken “wetenschappelijk” dankzij het planningsysteem. Jaarlijks stellen de bazen streefcijfers op voor de oogsten die moeten gehaald en liefst overtroffen worden. Natuurlijk is er niemand die na de oogst de moed heeft om erop te wijzen dat de cijfers soms niet kloppen, want dat kan alleen maar het gevolg zijn van sabotage en dat betekent de kogel. Jaar na jaar worden op die manier de streefcijfers naar omhoog gesteld en jaar na jaar wordt de kloof tussen de vooruitzichten en de realiteit groter.

De communistische bazen hebben daar een oplossing voor. Begin van de jaren 20 mogen de boeren nog zo’n tachtig procent van de oogst houden voor hun eigen consumptie en voor het inzaaien. De partij wil echter steeds meer voor de bevoorrading van de steden en de industrie en voor de export en dus eist ze ieder jaar een groter percentage van het deel dat voor de boeren bestemd is. In 1931 moeten de boeren al de helft van hun oogst afstaan. Dat systeem moet natuurlijk ontsporen en dat gebeurt in 1932. Overal verstoppen de boeren een deel van de oogst en de veestapel om te overwinteren want anders zullen ze zelf honger lijden. Zelfs de bazen van de kolchozen en de plaatselijke partijsecretarissen helpen mee. De graan- en vleesleveringen zijn dus in de realiteit lager dan voorzien in de plancijfers.

De beulen aan het werk

Wanneer Stalin en zijn schurkentroep eindelijk begrepen hebben dat er een en ander schort, hebben ze de klassieke communistische reactie: dit kan alleen maar het gevolg zijn van diefstal, luiheid en sabotage.  En daar is maar één antwoord op mogelijk: brutale repressie. Vooral in de historische graanschuren van de Sovjet-Unie gaat de partij er tegen aan. Twee beulen, Molotov en Kaganovitsj, krijgen alle volmachten. Zij trekken erop uit met duizenden soldaten van de geheime politie en enkele duizenden “gestaalde kaders.” Ze vallen kolchoze na kolchoze binnen en eisen de verborgen voorraden op. Ze slepen iedereen van baas tot landbouwarbeider, voor hun eigen uitzonderingsrechtbank, spreken duizenden doodvonnissen uit, fusilleren zonder pardon en zenden op een paar maand 300.000 boeren naar de Goelag. Zelfs kinderen van tien jaar worden veroordeeld. In feite zijn dat de gelukkigen want daar is nog een heel klein beetje eten. De boeren moeten maar zien hoe ze de winter kunnen overleven zonder het in beslag genomen voedsel.

De reactie van de boeren is logisch. Ze vluchten massaal naar de steden om aan de hongersdood te ontsnappen maar ver gaat die vlucht niet. De Communistische Partij heeft inmiddels het “interne paspoort” uitgevonden. Je mag alleen maar in een stad wonen als je een paspoort met bijhorende politiestempel hebt (dat “intern paspoort” wordt eerst in de jaren 70 afgeschaft). Overal aan de grenzen van de Oekraïne, Kazakstan en Noord-Kaukasië zijn er wegblokkades die de wanhopige mensen terugzenden. Treinbiljetten naar het Noorden mogen niet meer verkocht worden. In de grote steden begint de geheime politie met razzia’s. 400.000 duizend mensen zonder geldig intern paspoort worden opgepikt en in beestenwagens naar de Oekraïne gereden. Daar stopt men na vijftig kilometer en jaagt iedereen het veld in. De toestand wordt iedere dag gruwelijker in de omsingelde gebieden. De mensen verhongeren langzaam en vallen gewoon dood op straat of in de velden op zoek naar iets eetbaar.

De eerste rapporten over kannibalisme duiken op: vooral menselijke levers schijnen een lekkernij te zijn. Wanhopige mensen brengen hun kinderen naar de grote steden in de Oekraïne (waar trouwens ook honger geleden wordt) en laten ze achter in de stations, in de straten in de hoop dat iemand zich over hen zal ontfermen. Zijzelf keren weer naar hun kolchozen om er te sterven.

Massagraven

Geleidelijk duiken de eerste foto’s van verhongerde gestorven mensen of van levende lijken op in het Westen. En daar doen de communistische partijen de bewijzen af als  vervalste propaganda. Verscheidene “fellow travellers” (meestal leden van socialistische of links-liberale partijen) krijgen een geleide tour in zorgvuldig uitgekozen plaatsjes en keren weer naar West-Europa om te vertellen dat iedereen voedsel in overvloed heeft. Anderen weten wat voor gruwelijke dingen gebeuren en zwijgen. De Italiaanse diplomaten brengen Mussolini perfect op de hoogte maar de Duce zwijgt want hij heeft juist een voordelig handelsakkoord met de Sovjet-Unie gesloten.

In de omsingelde gebieden laat de geheime politie de slachtoffers in massagraven gooien. Lente 1933 zijn zes miljoen mensen de vreselijkste van alle doden gestorven. De partij zit natuurlijk met een groot probleem want hoe moet het nu verder? Dus weer maar eens de grote middelen. De geheime politie houdt weer razzia’s in de grote steden en iedereen die geen intern paspoort heeft (of die – zoals zeer veel gebeurt – zijn document niet op zak heeft) wordt opgepakt en naar de hongergebieden gevoerd. Honderdduizenden ongeschoolde mensen moeten tezamen met de overlevenden alles inzaaien met zaaigoed dat aangevoerd wordt want de hongerlijders hebben natuurlijk alles opgegeten. De partij zet ook de poorten van de Goelag open en 200.000 boeren komen vervroegd vrij. Het weer valt gelukkig mee zodat de oogst in de herfst van 1933 voldoende is.

De landbouw blijft de hele Sovjettijd een zorgenkind maar dat is minder erg voor de partijbonzen want zij hebben de interne boerenvijand vernietigend verslagen.