Nog voor de eerste Londense relschopper gevat kon worden, stond links al klaar om de échte schuldige met de vinger te wijzen: de Britse conservatieve regering uiteraard. Men kan dan ook niet verwachten dat wie er anders zelf nog eens graag invliegt, zoals bijvoorbeeld bij een IMF-top of op een universitair aardappelveld, het zinlose vandalisme van een bende ontwortelde en losgeslagen jongeren zou veroordelen.

De lezer weet het ongetwijfeld al langer dan vandaag: links hanteert graag twee maten en twee gewichten. Een kleine schermutseling in de marge van een rechtse betoging volstaat al om uitgebreid het beeld van de jaren dertig op te roepen. Steken echter heelder meutes losgeslagen jongeren (en kinderen!) Londen in brand, dan wringt links zich in alle mogelijke kronkels en bochten om toch maar te bewijzen dat ook dát de schuld van rechts is. En dat het linkse geweld, want het zijn wel degelijk de lieverdjes van links die in Londen aan het plunderen zijn geslagen, op één of andere manier toch gerechtvaardigd zou zijn.

Laten we eens beginnen met de «aanleiding» voor de rellen: de dood van Mark Duggan. Wie de «serieuze» pers leest, krijgt vrijwel alleen een rozenrood beeld van de man voorgeschilderd, maar misschien zegt ook hier een foto meer dan duizend woorden links gewauwel. «Vader van vier.» «Schoot niet op de politie.» Semone Wilson, zijn verloofde, verklaarde geschokt te zijn toen ze hoorde dat hij een wapen bij zich had toen hij neergeschoten werd, en wil niets anders geloven dan dat de vader van haar vier kinderen nog geen vlieg kwaad zou doen en gewoon wegliep van de politie. Andere bronnen weten echter te vertellen dat de man cocaïne en crack dealde, en lid was van een gangsterbende. Dat hij een vuurwapen bij zich had was eerder regel dan uitzondering, en al helemaal niet uit pure zelfverdediging of een «subjectief gevoel van onveiligheid», zoals we dat uit andere debatten kennen. Vanop afstand bekeken lijkt het er daarom eerder op dat Mark Duggan omkwam in wat je een «arbeidsongeval» zou kunnen noemen, en dat het slechts een kwestie van snelheid zal geweest zijn als het klopt dat hij zelf geen schot heeft kunnen lossen.

Zoemt links vooral op dat laatste onderdeel van het feitenrelaas in, dan fietst het wel vrolijk voorbij aan de vaststelling dat de man hoe dan ook toch een vuurwapen op zak had. Of in zijn sok, zoals sommigen beweren, en zoals het ook in een Amerikaanse actionfilm zou horen. Van het principiële gehuil van een algeheel verbod op vuurwapens, zoals we een paar weken geleden nog mochten meemaken in de nasleep van de aanslag van Anders Behring Breivik in Noorwegen, hebben we de laatste dagen dan ook weinig kunnen merken. Zo principieel blijkt dat bezwaar tegen vuurwapens dan toch niet te zijn.

Maar de linkse hypocrisie stopt daar uiteraard nog niet. Nog lang voor de politie de eerste relschopper kon oppakken, wist links al perfect wat de oorzaak van de recente «feestelijkheden» in Londen was: de achterstelling in de Londense wijken, en de besparingen van de conservatieve regering. Straf dat amper één jaar coalitiebeleid van de regering–Cameron zulke enorme impact kan hebben, en dat na meer dan een decennium links Labour-beleid. Zelfs op het einde van de Labour-jaren klonk het nog dat alles wat fout liep eigenlijk de schuld van de «vorige» (lees: conservatieve) regering was, maar zulk excuus is misschien een voorrecht waarop alleen maar linkse regeringen aanspraak kunnen maken. Maar straf toch dat het de schuld van David Cameron is, pas in 2010 aan de macht gekomen, dat de 29-jarige Mark Duggan in heel zijn leven nog geen behoorlijke baan heeft gehad, of heeft moeten hebben. Sla er de kranten maar eens op na: genoeg familie –opvallend veel «neven»–, vrienden en buren, maar nergens lees je een relaas van een collega. Een tekening hoeft daar waarschijnlijk verder niet bij…

Als er dan ook één soort beleid met de vinger gewezen dient te worden, dan wel het linkse pamperbeleid waar Mark Duggan en zijn soortgenoten jarenlang van konden genieten. Links klaagt en verontschuldigt dat de relschoppers in de verpauperde wijken een uitzichtloos leven lijden, zonder ook maar enige kans op een deftige baan. Maar geld voor de laatste smartphones om mekaar via sociale media op te ruien, dat hebben ze blijkbaar wel. En een dure smaak wanneer ze in de winkels aan het plunderen slaan ook. Opvallend ook dat ze perfect weten wat ze willen. Ik zou amper weten welke jeans of sportschoenen ik zo snel uit de rekken zou moeten vissen, maar misschien ligt de verklaring er wel in dat zij in hun werkloos bestaan veel van hun tijd verdoen met onschuldig window shopping? Wat ik in ieder geval niet gezien heb, zijn plunderaars die een winkelwagen conservenblikken meesleuren om eindelijk hun honger wat te kunnen stillen, of in een boekhandel met een stapel cursussen aan de haal gaan. Misschien is het wel gebeurd, maar vonden de persfotografen zulke beelden gewoon niet spectaculair genoeg om er een foto van te nemen?

Wat wel opviel waren de ravages bij de kleine buurtwinkeltjes. Alsof precies buren die wel enig initiatief vertonen en op een eerbare wijze aan de kost willen komen alleen maar extra woede opwekken. Om hen een lesje te leren. En wat ook vaststaat, is dat als er ook maar één winkelier het in zijn hoofd zou halen een relschopper een ietsiepietsie te hard aan te pakken, een plaatsje in de gevangenis wél verzekerd zal zijn. En effectief, zonder vervroegde vrijlating, laat staan één of andere alternatieve straf waar alleen maar om gelachen kan worden. Of huisarrest waarvan je zelfs vakantie kan nemen. (En dat ook die winkeliers in de Seefhoek het maar goed in hun oren knopen.) Want zo verontschuldigend links is voor de relschoppers, zo verontrust was het ook over de burgerwachten die her en der opdoken in wijken waar de politie er niet in slaagde de bevolking voldoende te beschermen.

En tot slot kan je natuurlijk niet verwachten dat links het geweld van de eigen lieverdjes zou veroordelen, terwijl het er zelf bij gelegenheid toch zo graag invliegt. De recente studentenbetogingen bijvoorbeeld, uitdrukkelijk gesteund door links en tegen diezelfde regering–Cameron die vandaag ook de boter de gevreten heeft, lijken niet meer geweest te zijn dan een voorsmaakje van wat nog komen moest. En geen IMF-top zonder gewelddadige betogingen met linkse anarchisten die wedijveren in groteske slogans, onder het goedkeurende oog van vakbonden en «kwaliteitsmedia» die er alleen maar in slagen verontwaardigd te geraken als de politie na enkele voltreffers dan toch de wapenstok bovenhaalt. Kijk ook naar wat amper twee maanden geleden nog in Wetteren op een universitair aardappelveld gebeurde, en de ruime steun die Barbara van Dyck mocht ondervinden voor haar heldendaden voor de camera. Wie vroeg daar ook al weer wie de «mentale infrastructuur» leverde?