Una giornata particolare, dat is elf september elk jaar sedert 2001. Of “de beroemdste datum van het jaar”, zoals Martine Tanghe hem eens noemde. Voor wie de VS als de navel van de wereld beschouwt, was 11 september 2001 een dag waarop alles veranderde. Het islamprobleem dat elders al miljoenen slachtoffers gemaakt had, maakte er nog eens drieduizend bij in de VS. Er waren al geruchten opgevangen over djihaad, ergens in verre landen, en op slag werd die schemervijand echt.

Of toch niet. Er was veel “hype” rond 11 september, en veel gedraai rond de pot over wat er precies aan de hand was.  “Deze kruistocht, deze oorlog tegen de terreur, zal een tijdje duren”, zei president G.W. Bush op de avond van 11 september. Oeps, dat woord “kruistocht” was slecht gekozen. Daags nadien riep hij de Amerikanen op om met elkaar samen te komen “in je kerken, in je synagogen… en in je moskeeën”. Op 17 september bezocht hij het Islamitisch Centrum van Washington DC, als één van de talloze politici die toen de moskeedeuren platliepen : “Het gezicht van de terreur is niet het ware gezicht van de islam.” Voor een burgervader die de gemoederen wil bedaren, was dat misschien wel te rechtvaardigen, niet echter dat hij daar en nadien nog op andere fora onzin ging vertellen: “Islam is de godsdienst van de vrede.” (2007) Hij citeerde daarbij uit de Koran dat het einde kwaadaardig zal zijn van de kwaadaardigen die de tekenen Gods bespotten,-- duidelijk niet beseffend dat “tekenen Gods”  de technische term is voor koranverzen. Die passus vervloekt al wie skeptisch staat tegenover de koranverzen, d.w.z. alle niet-moslims.  

Massamoordenaar

Zijn kornuit Tony Blair, toen al veteraan van de terreurbombardementen op Servië in 1999 als steun aan Kosovo als moslimstaat in wording, heeft zelf nooit één scheef woord over de islam gezegd. Bush en Blair hebben, bij al hun geslijm over de islam, wel honderdduizenden Afghaanse en Iraakse moslims de dood ingejaagd. Proefondervindelijk bewezen: niet islamkritiek maar islamgeslijm leidt tot geweld tegen moslims. Terloops hebben ze ook honderdduizenden christenen uit Irak laten verjagen en daar het seculier-socialistische bewind van Saddam Hoessein vervangen door een regering die nauw bij de Iraanse ajatollahs aanleunt.

Elf september was vooral het begin van een enorm propagandaoffensief ten gunste van de islam. Terwijl we op het nieuws dag in dag uit over islamitische gewelddaden horen, wordt ons in de duiding verzekerd dat de islam daar volstrekt niets mee te maken heeft. Mede uit walging over dat stelselmatig bedrog hebben enkele islamkritische websites het licht gezien, zoals Jihad Watch, Gates of Vienna, en vanwege ex-moslims: faithfreedom.org en het Institute for the Secularization of Islamic Society.  Hun stem blijft echter marginaal, het negationistisch mediaoffensief gaat op volle kracht verder.    

Een goed voorbeeld is de jongste verjaardagsbijdrage over 11 september in Knack. De uitschakeling van Osama bin Laden krijgt de kop mee: “Het einde van een massamoordenaar”. Op zes bladzijden komt het woord “islam” slechts één keer voor, namelijk om te zeggen dat hij met islamitische riten begraven is. Hij was een djihaadstrijder, één van de duizenden die dezelfde islamitische agenda afwerkten, maar de bedoeling hier is om hem gelijk te stellen met het type van de gestoorde eenzaat die als allerindividueelste schreeuw om aandacht een massamoord pleegt.

Zelfs islamoloog Olivier Roy stelt hem in het volgende artikel gelijk met de briljante doch gestoorde Noorse eenzaat Anders Breivik: beiden zouden een “voorhoede zonder achterban” zijn. Natuurlijk, ook Bin Laden was briljant. Er is echter geen aanwijzing dat hij gestoord was, alleen consequent in zijn geloof. En een eenzaat zonder achterban was hij helemaal niet. Hij kon talloze moslims rekruteren voor zijn  eigen organisatie, ook uit Europa, terwijl nog eens duizenden moslimterroristen werkzaam in andere groepen uitdrukkelijk vanuit hetzelfde motief handelden: de islam. 

Roy minimaliseert de vreugdetaferelen in de moslimwereld toen de beelden van de instortende tweelingtorens er binnenliepen. In de migrantenbuurten in Europa waren die inderdaad eerder beperkt, allicht omdat gesubsidieerde knuffelmoslims over het imago van de islam waakten. Het ware gelaat van de islam ziet men echter waar hij zich niet om de mening van een ongelovige meerderheid moet bekreunen, en daar waren de vreugde kreten niet van de lucht. De inmiddels welbekende Noorse arabist Peder Jensen (Fjordman) was er ooggetuige van in Kaïro, onze eigen Rudi Vranckx in Marokko. 

Botsing

Hét boek dat tijdens de debatten over 11 september steevast aangehaald wordt, is Botsende Beschavingen van Samuel Huntington. Volgens Roy komt het idee van een botsing der beschavingen, en met name tussen de islamwereld en het Westen, niet van Huntington, wel van islamoloog Bernard Lewis. Ach, als we zo beginnen, laten we dan meteen naar de échte bron gaan. Dat de islam permanent in oorlog is met de wereld van het ongeloof, is een centrale doctrine van de islam zelf, geldig sedert de Profeet en sindsdien ook vaak in toepassing gebracht.  

Dat die botsing in de huidige tijd betrekkelijk beperkt gebleven is, danken we niet aan de hersenschim van een vredelievende islam, wel aan het feit dat de moslims, in het zog van de westerse materiële goederen, steeds meer niet-islamitische cultuurelementen opnemen. We hopen maar dat Roy gelijk krijgt waar hij beweert dat de Turkse regeringspartij niet langer de islamitische republiek nastreeft en nu echt de democratie aanvaard heeft; maar inmiddels blijft premier Erdogan luidop van de islamisering van Europa dromen. De geleidelijke verinwendiging van de waarden vrijheid en democratie blijkt uit de leuzen van de Arabisch lente, maar is er zeer vermengd met de oude demonen van de islam.

Dat de islam als formule voor het bestuur van een moderne staat mislukt is, staat wel vast.  Het zijn dan ook niet de islamstaten die geestdrift opwekken, wel strijdende niet-statelijke actoren zoals Hezbollah, Hamas en, in de eerste jaren na 11 september, Al-Qaida. Sindsdien heeft de groep van Osama bin Laden door strategische fouten in Irak en vooral door Amerikaanse militaire mokerslagen veel van zijn pluimen verloren. Maar zolang de islam floreert, blijft de buik van het beest dat hem voortbracht, vruchtbaar.