Een schuilnaam is op het internet niet ongebruikelijk, wel echter in wetenschappelijke discussies waarin “vrijevlaming” lange citaten uit een doctoraat reproduceert alsof hij ze zo van zijn eigen computer geplukt heeft. Een schuilnaam verhoudt zich tot deze geleerdenstijl als een tang tot een varken. In zijn lange betoog staat niets waaruit blijkt dat “vrijevlaming” werkelijk een “overtuigde Vlaamsgezinde” is, en volop bewijsmateriaal dat hij een belgicist is die probeert om flamingantische argumenten onderuit te halen. Letterlijk elke flamingant heeft ondervonden dat de “criminalisering van de Vlaamse beweging” strijdpunt nummer 1 is van de belgicistische elite, dus als “vrijevlaming” die als een onvoorstelbare en bij het haar getrokken mythe afdoet, dan geeft hij duidelijk te kennen dat hij niet tot de Vlaamse beweging hoort. Voor iemand die het mikpunt is van broodroof en uitsluiting kan ik nog begrijpen dat hij in ’t Pallieterke journalistieke bijdragen onder schuilnaam levert, van een belgicist (dus automatisch een protégé van Koning, Kerk en Kapitaal) met wetenschappelijke pretenties niet.

Onze “vrijevlaming” laat nogmaals in zijn kaarten kijken waar hij beweert dat de orangisten voor WO1 niet voor een Nederlandse eenmaking ijverden maar integendeel een product waren van de Flamenpolitik. Je moet al zeer belgicist zijn om zo’n leugen te geloven, want de orangisten stonden nooit sterker dan in 1830 (lang vóór een specifiek Belgiëbeleid in het politiek nog niet bestaande Duitsland vorm kon krijgen), waarna de Belgische staat hen met terreur klein gekregen heeft. Ik wist niet dat men na WO1 nog van orangisten sprak (Louis Tobback verraste vriend en vijand door zich orangist te noemen), maar de 19de-eeuwse orangisten waar ik het over had, verlangden terug naar de Nederlandse eenheid die zij daadwerkelijk gekend hadden, tegen het (hoofdzakelijk Franstalige, voorts Vlaams-katholieke) separatisme. Het Belgisch separatisme dat door Bruno Yammines BUB gesteund wordt.

Natuurlijk is het separatisme altijd van Franstaligen uitgegaan. De splitsing van het koninkrijk der Nederlanden in 1830, de separatistische erfzonde bij uitstek, ging vooral uit van de Luikse en Brusselse burgerij en van Franse agitatoren (waaronder Charles Rogier, die uiteraard de nieuwe Belgische nationaliteit verkreeg maar wel als Fransman en uit Frans-nationalistische motieven het separatisme van 1830 bekokstoofd had, en dus door de Vlaamse beweging heel terecht als Fransman betiteld werd). Het principe van de taalgrens is er onder Franstalige druk gekomen, de Vlaamse Beweging verkoos een tweetalig België waarin de Vlaamse arbeiders in Wallonië Vlaming konden blijven zoals de Franstalige bovenlaag in Vlaanderen Franstalig wou blijven, maar de Nederlandsonwillige Franstaligen hebben de Vlaamse beweging het territorialiteitsprincipe opgedrongen. De splitsing van de partijen en van steeds meer vakbonden was steeds een Franstalig initiatief, vaak een voldongen feit voor verraste Belgischgezinde Vlamingen.

Als de Vlaamse beweging nu gaandeweg voor de splitsing van België is gaan kiezen, volgt zij slechts de Franstaligen. Zij volgt hen bovendien om goede democratische redenen: zij neemt namelijk aan dat de Walen iets anders willen dan de Vlamingen en zij respecteert hun wil. Zij vermoedt dat de Franstaligen de Vlamingen niet willen volgen bij hun ongedaan maken van het separatisme van 1830. Want welbeschouwd kunnen de Walen de Vlamingen vervoegen als dezen opnieuw bij Nederland aansluiten. Ik heb het inderdaad niet onderzocht, je kan het nattevingerwerk noemen, maar ik heb zo de indruk dat de Walen dat niet willen en nog liever bij Frankrijk zouden aansluiten.

De “vrijevlaming” zegt dat orangisme niet anti-Belgisch was noch hoeft te zijn. Goed, laten we dan het experiment eens wagen: heel België terug bij Nederland en dan zien of de Franstaligen dat leuk vinden. Ze wilden zelfs Sabena niet bij de KLM, noch de Generale Bankmaatschappij bij ABN-AMRO, maar “vrijevlaming” meent te weten dat ze niets zullen hebben tegen het ongedaan maken van het separatisme van 1830. Doen, jongen, doén.

Dan de specifieke kritieken. Het is bij tweede lezing inderdaad zo dat “belgicistich” naar Pieter Geyls beoordeling van Henri Pirenne verwijst, maar deze vondst kan allerminst de stelling van “vrijevlaming” bewijzen dat BUB-medestichter Yammine als onpartijdige wetenschapper spreekt. Want in de volgende zin van zijn doctoraatboek zet hij Geyls boek De Nederlandsche Stam wel weg als een “anti-Pirenne werk” (tot daar aan toe) dat samenzweerderig behoorde tot een “Groot-Nederlands propaganda-offensief”, en wel zonder Pirennes typisch nationalistische Belgische mythevorming op gelijkaardige wijze aan de kaak te stellen. Die onmiskenbare uiting van partijdigheid schuif ik hem niet in de schoenen, die zette hij zelf op papier. Maar de “criminalisering van de Vlaamse beweging” (die “vrijevlaming” zo bij het haar getrokken vindt) schuif ik niet in de schoenen van de auteur, dat maakt de slechte lezer “vrijevlaming” ervan; wel gebruikten de belgicisten die mijn aandacht op het boek van Yammine trokken, het daarvoor.

De andere kritieken van “vrijevlaming” zijn er gewoon naast. Het is een historisch feit dat de noordelijke en zuidelijke Nederlanden verschillende keren tot één staatsverband behoorden. Dat de Franstaligen in 1830 nee gezegd hebben tegen die eenheid is hun eigen doen, en geenszins de schuld van de orangisten of de Vlaamse beweging. Zoals gezegd, het separatisme is historisch een Franstalige en geen Vlaamse verzuchting. In dit democratische tijdperk zou niemand aanvaarden dat de Vlamingen de Franstaligen in een niet-Franstalig staatsverband dwingen, en daarom zijn de Vlamingen ten langen leste óók separatist geworden.

In zijn passus over Julius Vuylsteke citeert Yammine deze Vuylsteke, elke lezer kan het zien, dus als hij het nodig vindt om het over “zogezegde” transfers te hebben, is dat niet nodig als verwijzing naar Vuylsteke, want die is volkomen duidelijk, wel als partijdig-belgicistische afstandname door Yammine van dat begrip transfer. Hij drukt daarmee wel degelijk zijn eigen mening over de zeer reële en zelfs toen al door Vuylsteke onderkende transfers, namelijk dat zij maar een flamingantisch verzinsel zijn. Dat heeft niets met objectieve geschiedschrijving te maken, wel met het BUB-partijstandpunt.

Mijn eigen aanwijzing van belgicistische motieven achter en rond dit doctoraat en haar uitgave nemen natuurlijk niet weg dat dit een degelijk werk is, vol nieuwe en nuttige feiten. Dat wordt met zoveel woorden in mijn bespreking erkend. Maar het is natuurlijk het voorrecht van “vrijevlaming” om die recensie selectief te lezen. Dat geeft hem dan weer niet het recht om mij standpunten toe te schrijven die de mijne niet zijn (zoals de projectie van zijn eigen BUB-obsessie met “België splitsen”, alsof mij dat één moer kan schelen, noch als eigen politiek project noch als “nogal vreemde” implicatie van het orangisme; laat voor mijn part de Franstaligen mét de Vlamingen gerust Nederland vervoegen), maar daar heb ik mee leren leven.

Bruno Yammine laat zich op andere fora zeer partijdig uit, vandaar zijn lidmaatschap van het partijbestuur van de (in de ogen van de meeste Vlamingen lachwekkende) BUB. Maar dat staat hem vrij en daar heb ik me in deze bespreking niet aan geërgerd. Bespreking waarvan trouwens nog steeds geen enkele Vlaamsgezinde hier opgemerkt heeft dat ze “van een zéér laag niveau” is. De enige die dat gezien heeft, is een belgicist die het orangisme uit Duitse bemoeienissen verklaart.

"Uiteraard ga ik een stuk onder schuilnaam dat toch wetenschappelijke pretenties heeft, niet met een omstandig antwoord vereren. Alleen dit: de *splitsing* van België was voor de Orangisten geen punt, voor de *Walen* wel. Natuurlijk mogen de Walen bij Nederland, maar ze willen niet, dan nog liever splitsen."

Geachte Heer Elst,

Het staat op internet nog steeds vrij om al dan niet een "schuilnaam" te gebruiken. Velen die deze site frekwenteren, gebruiken een pseudoniem. Maar uiteraard moet u een stuk dat niet vereren, ook al zou dat stuk niét onder een pseudoniem geschreven zijn.

U suggereerde dat de splitsing van België voor de Orangisten een punt was, u noemde ze zelfs anti-Belgisch. Nu zwakt u dat af en schrijft u "het was geen punt voor hen". Nee, zo was het niet: ze waren ertegen! Geen enkele orangist heeft voor WO I voor een politiek Groot-Nederland geijverd, ook die beweging is een schepping van de Flamenpolitik. En dan gaat u plots over naar de Walen - wat komen die hier plots doen - die voor een splitsing van België zouden zijn. Het separatisme was en is een insignificante stroming in Wallonië. En u eindigt met in de plaats van de Walen te zeggen wat ze willen of niet willen. Allemaal goed en wel. Ik weet dat niet. Ik weet wel dat het niets, maar dan ook niets met dit boek te maken heeft. Ik mag vele van uw stukken graag lezen, maar uw partijdige en zelfs gemene bespreking van dit werk is een smet op uw blazoen. Plus est en vous.

Uiteraard ga ik een stuk onder schuilnaam dat toch wetenschappelijke pretenties heeft, niet met een omstandig antwoord vereren. Alleen dit: de *splitsing* van België was voor de Orangisten geen punt, voor de *Walen* wel. Natuurlijk mogen de Walen bij Nederland, maar ze willen niet, dan nog liever splitsen.

Deze bespreking is, kortom van een zéér laag niveau (is dit een persoonlijke afrekening?) en de auteur van het schrijven doet me denken aan een fundamentalist met oogkleppen op. De auteur van het boek worden voorwendselen in de schoenen geschoven (criminalisering van de Vlaamse Beweging enz., komaan zeg) en hij wordt voortdurend gebrandmerkt als een "belgicist" (dat is hij ook, maar dat doet volstrekt niets ter zake - Elias was een Vlaams-nationalist en Wils een belgicist en er zijn ook zeer goede marxistische, conservatieve enz. historici) nergens in het boek is sprake van de minste vooringenomenheid tegenover de Vlaamse Beweging). Sorry, Koenraad, als je denkt dat je ernstige wetenschappelijke werken zo kan degraderen, dan zit je fout. Je maakt een intentieproces en dat is not done. Ofschoon de politieke ideeën van BY bitter weinig aantrekkingskracht op mij uitoefenen, zegt dat niets over zijn kwaliteiten als historicus. Als je zo de Vlaamse strijd wil voeren, ben je niet goed bezig, man.

Hoewel ik een overtuigde Vlaamsgezinde ben, kan ik de analyse van de recensent hoegenaamd NIET delen. Ze is gewoonweg vooringenomen en doet  dit knappe werk onrecht aan. Koenraad Elst gooit de persoon en zijn ideologie (die ik ook niet deel) op één hoopje en dus moet het wel slecht zijn.

1)    Volgens KE waagt de auteur van Drang..... zich aan enkele foutieve omschrijvingen.

(a) Zo neemt hij er aanstoot aan dat  Pirenne als “belgicistisch” - mét aanhalingstekens - omschreven wordt. Daaruit zou blijken dat het, volgens BY, slechts een flamingantische mythe was dat Pirenne Belgischgezind was. Quod non. Uiteraard was Pirenne belgicistisch en dat weet Bruno Yammine ook. In zijn boek staat: “Al in 1920 ijverde hij [Geyl] voor een aansluiting van Vlaanderen bij Nederland door toedoen van de Britten. Ondertussen werkte hij in het geheim samen met veroordeelde activisten. Ook zijn historisch werk hing samen met zijn strijd tegen België. De wereldberoemde Belgische historicus Henri Pirenne deed volgens hem aan ‘anti-Nederlandse’, want ‘belgicistische’ geschiedschrijving.” (p. 13) Die aanhalingstekens verwijzen niet naar de mening van de auteur, maar geven gewoon (naar analogie met “anti-Nederlandse”) de mening van Pieter Geyl weer.
(b) KE stelt voorts dat BY twijfels heeft bij de hereniging van Vlaanderen en Nederland. “alsof de eenheid van die twee tijdens de laat-Boergondische, vroeg-Spaanse en Nederlandse periode niet gewoon een feit” (KE). Juist, maar op dat moment BESTOND Vlaanderen in de moderne betekenis van het woord niet en – belangrijker – maakten de Romaanse Zuidelijke Nederlanden OOK deel uit van dit statencomplex. Het is dus niet zo dat Vlaanderen ooit zonder Wallonië heeft deel uitgemaakt van de Bourgondische of Habsburgse Nederlanden. Of we dat nu prettig vinden of niet, het is zo.
(c) Wat de ‘Fransman’ Rogier betreft (p. 176): uiteraard was Rogier een geboren Fransman, maar hij was wel al tot Belg genaturaliseerd toen hij minister werd (anders zou hij zelfs geen minster kunnen worden!). Nochtans schilderde men hem zonder meer als een “Fransman” af in de Vlaamsgezinde propaganda. Vandaar de aanhalingstekens. Zoiets is toch wel erg duidelijk?
(d) “Zogezegd” vonden er vanaf 1830 onafgebroken transfers van Vlaanderen naar Wallonië plaats, zoals niet alleen recent wetenschappelijk bewezen is maar ook al betoogd werd door Julius Vuylsteke in 1868 (p.61). (KE)
Maar in het boek van Yammine lees ik: “In 1869 werd Vuylsteke verkozen tot gemeenteraadslid van Gent, een functie die hij tot 1875 zou bekleden. In twee artikels in Het Volksbelang (1868) stelde hij dat er sedert 1830 een financiële ongelijkheid bestond tussen Vlamingen en Walen. In de spoorwegen, scholen, openbare werken, buurtwegen, havens, tot zelfs de grondbelasting toe zouden – zo betoogde hij – steeds de ‘Waalse gewesten’ voorgetrokken zijn. Vlaanderen betaalde zogezegd een derde meer – gemiddeld per jaar 700.000 frank – dan Wallonië inzake grondbelasting. Dat was zowaar een ‘transferberekening’ avant la lettre. Was hij beïnvloed door het politieke, Vlaams-Waalse dualisme dat de mensen die (mede) aan de grondslag
lagen van zijn politiek engagement (de pangermanisten) propageerden? Of lag aan de basis een idee dat het Vlaams Verbond van Leirens ook al genegen was: dat een spoedig herstel van de onrechtvaardige verdeling van de grondbelasting nodig was?” (p. 61)
Uit de tekst wordt duidelijk dat die “zogezegd” niet naar een persoonlijke opinie refereert, maar wel naar die van Vuylsteke (wat KE zelf trouwens aangeeft).

2)  Koenraad Elst schrijft verder: “Maar eens de mening van de auteur gekend, kunnen we wel wat van dit boek opsteken. De auteur rekent zich tot de school van KUL-prof. Lode Wils (Flamenpolitik en aktivisme, Leuven 1974, hier p.16), die beweerde dat de anti-Belgische stroming de vrucht is van de Flamenpolitik van de Duitse bezetter in WO 1. Maar uit de feiten die uitgerekend door deze rabiate belgicist gepresenteerd worden, leren we dat dit niet het geval is. Zo schreef August Vermeylen in 1895 dat “de flaminganten in se volstrekt niet Belgischgezind” zijn. (p.18) Vuylsteke stelde in 1861 dat “de meerderheid van de Vlamingen ‘1830’ betreurde”. (p.61) Maar vooral: reeds in 1830 was er een omvangrijke beweging van zogenaamde orangisten die de hereniging met Nederland nastreefde.”

Het streven naar een hereniging van België en Nederland is niet  "anti-Belgisch". Vele bewuste Vlamingen verzoenden loyaal belgicisme met orangisme (zie o.a. p. 151, van het boek van Yammine).
  Yammine heeft in zijn boek meermaals gezegd dat er voor 1914 wel a(nti)-Belgische ressentimenten waren, maar geen GEORGANISEERDE anti-Belgische stoming bestond (pp. 16-30 en p. 337 waar letterlijk staat: “De these over een vooroorlogs anti-Belgisch flamingantisme is onhoudbaar en mist vooral het punt. Het gaat immers om het al dan niet bestaan van een anti-Belgische beweging, niet over soortgelijke ressentimenten”. )

3)    In een volgende paragraaf heet het:

“Het is dus gewoon niet waar dat “de eerste ideeën over splitsing van België (…) door Duitsers hetzij door Vlamingen die in nauw contact stonden met Duitse nationalisten, geopperd werden”. (p.62) Er waren bijvoorbeeld onderhandelingen tussen de grootmachten over de splitsing van België toen dat pas gesticht was, naast de omvangrijke orangistische stroming die het hele land terug bij Nederland wilde.” (KE)

Natuurlijk waren er onderhandelingen tussen de grootmachten “over de splitsing van België toen dat pas gesticht was (sic, het Koninkrijk België werd gesticht in 1830, maar tot daar aan toe)”, waaronder Pruisen toch een ... Duitse grootmacht? En Arndt, de vader van het Duitse nationalisme koesterde al voor het einde van de Napoleontische oorlogen ideeën over een splitsing van België (BY geeft dit ook aan).
En ach, die orangistische stroming wilde héél België terug bij Nederland . Een hereniging van België en Nederland als argument om te bewijzen dat men België wilde splitsen, dat is een nogal vreemde redenering.

4) Tenslotte schrijft KE: dat BY niet het doel bereikt dat men (??) aan zijn werk toeschrijft: de criminalisering van de Vlaamse beweging.
Sedert wanneer moet een auteur een doel bereiken die men ( wie ? ) aan zijn werk toeschrijft. Dat is baarlijke nonsens. KE lijkt voorts meermaals te willen bewijzen dat er geen sprake was van een soort Vlaamsgezinde precollaboratie en dat BY ons dat verhaal wil verkopen:

-    “De Duitse Flamenpolitik had weliswaar zeer diepe wortels, lang vóór 1914: “Kortom, de Flamenpolitik was geen ideologische improvisatie en werd (daarom) mede gedragen door figuren die zich in de periode 1890-1914 beziggehouden hadden met de Nederlanden in het raamwerk van een vergroot Duitsland.” (p.324) (BY) Maar de enigen die de auteur weet op te sommen, zijn natuurlijk Duitse figuren. Zij deden er trouwens hun beklag over dat bij het enige initiatief waarbij zij daadwerkelijk enkele Vlamingen betrokken, het tijdschrift Germania (1898-1905), de Vlaamse redacteuren louter over cultuur schreven en niet in het politieke verhaal van annexatie van de Nederlanden door Duitsland meegingen. Tijdens de jaren 1840 waren er al Duits-Vlaamse zangfeesten waar de Duitsers eveneens teleurgesteld waren door de geringe Vlaamse politieke invulling. (p.46)” (KE)
-    “ ‘...Er was geen enkel idee dat in de Flamenpolitik zou uitgewerkt worden dat niet al twee decennia eerder bestond of bekend was bij de Duitse nationalisten.” (p.351)’ (BY) “Bij de  Duitse, ja, maar niet bij de Vlaamse nationalisten [sic, voor 1914 bestond er geen georganiseerd Vlaams-nationalisme]”. (KE)
Yammine heeft nergens beweerd dat al die imperialistische ideeën van Vlaamsgezinden afkomstig waren, integendeel. Ze kwamen énkel vanuit Duitse hoek... dat was nu net het punt van zijn hele werk, dat de Flamenpolitik een voorbereide Duitse politiek was.
Het staat zeer duidelijk in zijn besluit:
“Het vooroorlogse Duitse imperialisme, inmiddels versmolten met de Rijkspolitiek, kon vanaf het einde van augustus een Niederlandepolitik – waarvan de Flamenpolitik dus een onderdeel was – concipiëren en uitwerken. Dat dit kon gebeuren, was het gevolg van een decennialange ideologische lange- termijntrend en meer bepaald van de politieke recuperatie van een Alduits programma, net omdat radicale nationalisten sedert jaren zoveel aan invloed hadden gewonnen in het Wilhelminische Rijk. Dit geheel aan ideeën en  suggesties kon het keizerrijk in 1914 voor eigen gebruik aanwenden. Door deze politieke beslissing kon in België een Flamenpolitik – en later een Wallonenpolitik – gevoerd worden, waardoor een fractie van de Vlaamse Beweging voor Duitse doeleinden ingeschakeld werd. Het gevolg op korte termijn van deze ideologische keuze was dat het pad voor een tweede collaboratie en Flamenpolitik na 1918 veel makkelijker kon geëffend worden. (pp. 347-348).”