Dit weekend worden de “feestelijkheden” voor de 175ste verjaardag van België afgesloten. Vorige maandag organiseerde de faculteit politieke wetenschappen van de Universiteit Gent een studiedag in het Vlaams parlement over de toekomst van België. “Quo vadis, Belgica” was de titel. Latinisten weten dat dit “Waarheen, Nederland?” betekent. Ik was niet aanwezig op de studiedag, maar ik denk niet dat één van de sprekers op de vraag “Quo vadis, Belgica” als antwoord “naar Nederland” heeft gegeven. Daarvoor zag het sprekerspanel me er veel te politiek-correct uit: Kris Deschouwer, Marc Reynebeau, Mia Devits, Bea Cantillon, brrr.

Door te googlen op het internet, kom ik op het “blogje” van een Gentse studente terecht. Ik leer er dat de sandwiches op de studiedag “gratis” waren (hetgeen betekent dat de belastingbetaler ze betaalde) en dat de sprekers “pessimistisch waren en vreesden voor een scheiding.” De enige aanwezige die de studente als minder pessimistisch ervaarde, was potsenmaker Marc Reynebeau. “De Marc,” zo schrijft ze, “relativeerde dan weer alles, vanuit historisch standpunt, maar ergerde zich aan de scheidings-dogmatiek die tegenwoordig heerst.”

Voor een keer moet ik Reynebeau gelijk geven. Ik erger me ook al een heel jaar hartsgrondig aan de scheidingsdogmatiek die in dit land heerst naar aanleiding van de “feestelijkheden” omwille van 175 jaar scheiding. Geen enkel volk “viert” zijn eigen ongeluk, zijn ondergang en onderdrukking. Gelukkig is het “feest” bijna voorbij.

Een opvallende aanwezige op de studiedag blijkt Wilfried Martens te zijn geweest. De Belgische regimekrant De Morgen besteedde dinsdag uitgebreid aandacht aan het “opmerkelijk politiek testament” dat de oud-premier die dag in zijn toespraak bekend maakte. En is ooit nog een Belgische “staatsman” geweest die meende met een “politiek testament” op de proppen te moeten komen, met name Leopold III. “Het stinkt,” zei Winston Churchill toen hij vernam wat er in dat politiek testament stond. Als Vlaanderen straks onafhankelijk is – en opnieuw de weg naar Nederland kan inslaan om aldus de met geweld opgedrongen scheiding van 1830 ongedaan te maken – zal men over het “politiek testament” van Martens hetzelfde zeggen.

Martens had immers bijtende kritiek op zijn eigen partij omdat die op een congres in Kortrijk in 2002 het confederalisme in het partijprogramma inschreef. Ooit, in 1958, riep diezelfde Wilfried Martens – de Van Quickendinges van zijn tijd – “Geef ons wapens” omdat hij België met geweld wilde begraven. Nu er vandaag mensen zijn die dit op een democratische en volstrekt geweldloze manier willen doen, valt hij hen aan. Het “gebazel over confederalisme” is gevaarlijk, aldus de 70-jarige ex-politicus en jonge vader.

Martens vindt dat CD&V moet vasthouden aan het “unionistische federalisme,” waarin “geen enkele groep gedupeerd wordt, noch de Vlamingen, noch de Walen, noch Brussel, noch de levensbeschouwelijke groepen, noch de arbeidersklasse.” Wijlen Lode Claes wees er echter op dat het federalisme de betonnering van de permanente minorisering en “dupering” van de Nederlandse meerderheid van de Belgische bevolking was. De vermelding van Brussels op hetzelfde niveau als Vlamingen en Walen is eveneens veelzeggend. En wie anno 2005 nog met de “arbeidersklasse” komt aandraven, zelfs in een citaat uit 1962, is niet alleen oud, maar ook seniel.

Ook De Standaard, die andere regimekrant, had aandacht voor de “waarschuwing” van Martens. “Er is niet alleen een radicalisering in de hoofden, ik ben vooral bezorgd omdat sommigen in de huidige Vlaamse politieke generatie nieuwe hervormingen vooropstellen zonder vooraf uitgewerkte strategie of doel. Vlaanderen vaart op die manier naar een haven die het niet kent en wie dat doet, is – naar het woord van Seneca – bij voorbaat verloren.”

De oude Martens beseft niet dat de huidige Vlaamse politieke generatie zeer goed weet welk einddoel ze wil bereiken. Voor de politici van het Vlaams Belang, de grootste partij van België die een kwart van de Vlamingen vertegenwoordigt, staat dit buiten kijf; voor Jean-Marie Dedecker, die 40% van de VLD vertegenwoordigt, eveneens; voor de N-VA die CD&V een electorale opstoot bezorgde, eveneens. De haven waar al deze politici naartoe willen heet onafhankelijkheid – en het hinterland dat erachter ligt, heet Nederland (Belgica voor de Latinisten). Hoe meer Vlaanderen zich van België verwijdert, hoe meer het vanzelfsprekend met de stroming meegevoerd zal worden naar de Nederlandse thuishaven waaruit het nooit verwijderd geweest zou zijn als het, in die afgrijselijke herfst 175 jaar geleden toen de scheidingsdogmatiek hoogtij vierde, niet door buitenlandse muiters was gekaapt.

Martens deed op de studiedag ook een historische onthulling. Hij verklaarde dat hijzelf, als CVP-voorzitter, en Charles-Ferdinand Nothomb, als PSC-voorzitter, in 1977-78 van plan waren geweest om een federale (m.a.w. unitaire) partij op te richten bestaande uit CVP en PSC. “Het zou een logisch gevolg geweest zijn van het federale proces.” Wie het wil, mag het uiteraard nog altijd proberen. Hij zal spoedig ondervinden dat het irrealistisch is – even irrealistisch als de thuishaven waarvan het een logisch gevolg heet te zijn: het unionistisch federalisme. Bij voorbaat verloren.