Een mooie titel maar niet van mij; wel van De Volkskrant (28 oktober 2005) en niet eens in verband met het boek dat ik hier bespreek. Maar het is wel de perfecte samenvatting van The Politically Uncorrect Guide to Islam (and the Crusades) van de Amerikaanse Arabist en Islamoloog Robert Spencer (27.95 $; uitgegeven bij Regnery Publishing). Dit is er eentje van het soort boeken dat we in Europa niet kennen. De schrijver neemt de lezer bij de hand en gebruikt geen moeilijke woorden. Belangrijke citaten of tekstvergelijkingen tussen koran en Bijbel worden in kleine duidelijke kadertjes geplaatst. Daar vind je ook (zelden leuke) interessante weetjes of relevante anekdotes plus lijstjes met belangrijke boeken die je volgens pseudo-progressieven beter niet leest. En in ieder hoofdstuk zijn er een reeks titels die duidelijk de diverse politiekcorrecte leugens omschrijven. En toch is het boek tezelfdertijd wetenschappelijk streng onderbouwd met alle vereiste versnummers, bibliografie en een personen- en zakenregister. Zowel de hoogleraar als de eenvoudigste leek vindt er vlug en goed leesbaar zijn gading.

Spencer kijkt naar theorie en praktijk van de islam en zijn centrale thesis is duidelijk. De islam is niet alleen een onverdraagzame godsdienst maar vooral een boosaardige totalitaire ideologie. Hij draait de islampercepties van de Westerse wereld 180 graden rond zijn as. “Slap links” blijft tegen beter weten in volhouden dat de fanatieke fundamentalisten het probleem zijn en niet de islam. Spencer bewijst dat de ideologie zelf het probleem is, maar dat het grootste deel van de moslims die leer gelukkig niet al te letterlijk neemt omdat de meesten analfabeet zijn, geen klassiek Arabisch kunnen lezen of een andere dan een van de vele Arabische talen spreken.

En dan begint hij aan de systematische opsomming en ontmanteling van de politiek correcte oplichterijen die je iedere dag uit de monden van moslims en westerse journalisten kan horen: de eersten omdat ze soms niet beter weten; de tweeden omdat ze bijna altijd luie varkens zijn die liever dood vallen dan een boek te lezen, want daar worden zij zo moe van en het is veel gemakzuchtiger om met de wolven mee te huilen.  

Clichés

Als je Spencer leest, hoor je zo imams, hoofddoekjesdragers, tomnaegelsen en straathoekwerkers hun verhaaltjes op het Tv-scherm spuien wanneer er weer eens een gruwelijke moordpartij gebeurd is. De clichés rollen over het scherm en Spencer haalt er de originele teksten bij. Het bekendste voorbeeld is: “De islam is een godsdienst van vrede” en Spencer toont aan dat met die vrede de situatie bedoeld is wanneer iedereen eindelijk het ware geloof omhelst. “De islam is tolerant”.

Spencer bewijst uitvoerig dat vanaf de uitvinding van die leer door mo. ibn abdollah tot de dag van vandaag islamitische verdraagzaamheid alleen betekent dat de niet-islamiet geduld wordt maar op alle terreinen discriminatie en koeionatie moet aanvaarden. En het beroemde vers (5:32) waarmee we rond de oren geslagen worden “ hij die een mens doodt, doodt de hele mensheid” is helemaal geen verbod op moord maar een waarschuwing van ibn abdollah aan de Joden. Zo ze één van zijn boodschappers doden, dan is het  alsof ze al zijn aanhangers doden en dan mogen ze de vreselijkste wraak verwachten.

Overigens, en dat vind je minder bij Spencer, waren islamitische heersers soms niet erg geïnteresseerd in massale bekeringen omdat men niet-islamieten lekker kon uitpersen en de inkomsten teveel daalden als iedereen moslim werd. Maar men kon aanvankelijk ook geen bekeringen tegen houden en dus moest men wel toestaan dat het hele christelijke Midden-Oosten en Noord-Afrika vrij vlug tot de islam overgingen om de afpersingen te stoppen. Toen de Ottomanen de Balkan veroverden verhinderden ze echter zoveel mogelijk bekeringen omdat ze anders geen belastingen genoeg konden innen voor leger en sultan en geen christelijke kinderslaven konden opeisen om er soldaten van te maken.

Nog een onvermijdelijk cliché is de roep “de islam staat geen zelfmoord toe”, maar Spencer bewijst dat deze terroristen in de islamitische wereld nooit als zelfmoordenaars beschouwd worden maar als vrijwillige soldaten die zoveel mogelijk tegenstanders uit de weg ruimen.

De conclusie van de auteur liegt er dan ook niet om. De vergelijking tussen Christendom en islam is volkomen misplaatst. Het Christendom heeft een universele moraal en discrimineert niet, althans niet in theorie want in de praktijk zijn er in de naam van Christus ook de nodige misdaden gepleegd. De islam heeft geen universele moraal maar gelijkt veel meer op die andere misdadige ideologie: het communisme. Goed is wat in het belang is voor de verspreiding van die ideologie en dan is alles toegestaan: liegen, bedriegen, moord. Het feit dat vele moslims zich als fatsoenlijke burgers gedragen in een niet-islamitisch land bewijst meer over hen dan over hun godsdienst.

Het laatste woord

“En passant” gooit Spencer nog de nodige heilige huisjes omver. Hij lacht eens met die “grote islamitische beschaving” en haar monumenten, want die zijn meestal door niet-moslims gebouwd zoals de twee bekende moskeeën in Jeruzalem. Hij legt er de nadruk op hoe individuele moslims ondanks en niet dank zij hun godsdienst iets gepresteerd hebben in de literatuur of de geneeskunde. Hij brengt hulde aan de Ottomanen die erin geslaagd zijn het Byzantijnse rijk te vernietigen en zo een exodus te lanceren die de Renaissance en dus de Westerse suprematie op gang bracht (ongeveer zoals men het communisme kan danken voor de inspiratie die dat crimineel régime aan Pasternak en Sjolzjenitsin gaf).

Spencer vermeldt keurig dat vele moslims proberen om een iet of wat verlichter islam te beleven, maar hij constateert dat ze keer op keer het pleit verliezen tegenover de fanatieke predikers omdat ze de grondvesten van de ideologie niet willen of durven aanpakken: het absolute geloof dat de koran en delen van de hadith zogenaamd het letterlijke woord van allah zijn zodat de hardliners altijd het laatste woord hebben en ze hun tegenstanders als ketters en afvalligen kunnen bestempelen die letterlijk de dood verdienen.

De auteur constateert dat de huidige communicatiemiddelen (verkeer, internet, migratie) het tegendeel veroorzaakt hebben van de verwachtingen. De harde onverdraagzame fanatieke versie profiteert meer van al de moderne mogelijkheden (zie de hoofddoeken) dan de enigszins gematigder versie.

Filip heeft gelijk 

Op het tweede deel van het boek dat over de obsessie van de moslims met de kruistochten gaat en de idiote Westerse excuusmanie kom ik later nog wel eens terug, maar de eindconclusie liegt er dus niet om.

In eigen land en regio kan je alleen maar constateren wat de recente Franse rellen nog maar eens bewezen. Daar stonden ook “jongeren” te gillen dat zij de democratie niet aanvaarden, want dat is mensenwerk dat soms tegen de goddelijke geboden ingaat (homohuwelijk vb.) en de islam aanvaardt alleen de eeuwige en onveranderlijke wetten van allah. Echt gelovige moslims kunnen geen democraten zijn want als ze democratie aanvaarden, zijn ze geen moslims meer.

Filip de Man heeft dus alleen maar het standpunt van orthodoxe moslims herhaald. De gewilde onwetendheid van slap links en rechts over de aard van die ideologie is dus pijnlijk maar wel vertrouwd. “Primaire anticommunist” was de afgelopen 50 jaar een bekend verwijt terwijl “antifascist” de grootste onderscheiding verdiende. Het was een onbelangrijk detail dat  communisten  minimum vijf keer meer mensen vermoord hebben dan de nazi’s  en “een nazi tot de derde macht” de vrij wetenschappelijke definitie van een communist is. Dezelfde troep bedriegers probeert nu ook een fatwa uit te spreken over de tegenstanders van een 1400 jaar oude ideologie die een verontrustende verwantschap toont met die 20-eeuwse westerse gruwels communisme en nazisme.