Begin deze week vergaderden 70 afgevaardigden uit 28 landen in het Europees Parlement in Brussel. Op de tweedaagse bijeenkomst, die het “Congres van Brussel” werd genoemd, waren nationale en Europese parlementsleden aanwezig uit Groot-Brittannië, Ierland, Portugal, Frankrijk, Duitsland, Noorwegen, Zweden, Ijsland, Polen, Tsjechië, Letland en Vlaanderen, alsook afgevaardigden van conservatieve en liberale denktanks uit verscheidene landen.

Het congres was bijeen geroepen door het Britse conservatieve europarlementslid Daniel Hannan. Hij wil de soevereiniteit opnieuw bij de Europese nationale staten leggen. De natiestaat is het kader waarin vrijheid en democratie kan bestaan. Dit kan niet binnen een federaal Europa, zo stelt hij. Daarom kan een democratisch Europa alleen een confederatie van onafhankelijke staten zijn.

Hannan had mij uitgenodigd om een voordracht te houden op het congres over de stelling die ik in mijn boek A Throne in Brussels uitwerk, namelijk dat Europese superstaat een “Groot-België” zal worden: een federale constructie met een ondemocratisch sociaal-corporatistisch bestuursmodel.

Hoewel de Tsjechische president Vaclav Klaus wegens ambtsverplichtingen niet aanwezig kon zijn, had hij zijn kabinetschef naar Brussel gestuurd. Klaus wordt de voorzitter van de nieuwe groep. Toen ik Klaus vorige zomer ontmoette, zei hij dat mijn boek aan het lezen was.

Een eerste zeer concreet gevolg van de bijeenkomst in Brussel zal een herschikking van de fracties zijn binnen het Europees Parlement (EP). De Britse conservatieven zijn van plan binnenkort uit de Europese Volkspartij (EVP) te stappen. Hannans vriend, David Cameron, werd vorige week tot voorzitter van de Tories verkozen. De Britse conservatieven zitten vandaag in de EVP samen met de Europese christen-democraten, maar ze voelen zich niet op hun plaats binnen dit gezelschap van overtuigde Europese federalisten die de EU tot een superstaat willen uitbouwen. Ze willen samen met de partij van president Klaus, die thans tot de liberale fractie behoort, en de Poolse regeringspartij Recht en Rechtvaardigheid, die thans deel uitmaakt van een kleine rechtse fractie, de kern vormen van een nieuwe conservatief-liberale groep in het EP. Ook Ierse, Zweedse en Baltische politici zouden toetreden.

Momenteel is de EVP de grootste fractie in het EP. Het uittreden van de Britten zal tot gevolg hebben dat de socialisten de grootste fractie zullen worden, terwijl de nieuwe conservatief-liberale groep rond Hannan mogelijk de derde grootste wordt.

Marginaliteit

Hoewel er binnen de nieuwe groep grote sympathie bestaat voor het streven van de Vlamingen naar secessie en een Vlaams kamerlid actief aan de debatten deelnam, is het onwaarschijnlijk dat één van beide Vlaamse secessionistische partijen van de nieuwe formatie deel zal uitmaken.

De N-VA is voorstander van het Europese federalisme, waardoor Vlaanderen van de Belgische regen in de Europese drop zal belanden en het ene Brussel door een ander, nog groter en gevaarlijker, Brussel vervangen wordt.

Het Vlaams Belang ziet zijn heil in een nog te vormen fractie van extreem-rechts, waarin het eerste viool kan spelen in een gezelschap bestaande uit de partij van Le Pen, de vroegere partij van Haider, en een verzameling (echte) anti-semieten uit Oost-Europa waar beschaafde mensen zich ver vandaan houden. Als de keuze moet worden gemaakt tussen baas te mogen spelen over marginalen of een mindere god te moeten zijn tussen de machtigen van de wereld, dan kiest de Vlaamse Beweging keer op keer voor de marginaliteit.

Stroming

Eddy Daniels schrijft in het laatste nummer van Secessie dan ook dat hij geen erg hoge dunk heeft van de Vlaamse Beweging. “Het is duidelijk, ook voor oprechte Vlaamsgezinden, dat een dergelijke traditie niet de wijsheid in zich draagt die tot gezonde natievorming leiden kan,” zegt hij. “Daarom is het niet onlogisch dat de overgrote meerderheid van de Vlamingen het krakkemikkige België verkiest boven een Vlaamse heilstaat.”

Koenraad Elst schrijft in dezelfde Secessie dat “de Vlaamse onafhankelijkheid zeer waarschijnlijk niet het werk van de Vlaamse Beweging zal zijn,” maar het gevolg van een internationale stroming: “Euroscepsis is een aanzwellende macht die een groot verschil zal maken als men deze tegen België en ten gunste van Vlaanderen kan mobiliseren.”

Zowel Daniels en Elst doen de Vlaamse Beweging onrecht aan, omdat de Vlaamse Beweging ook een niet-partijpolitieke vleugel heeft bestaande uit mensen die wijzer zijn dan de beroepspolitici. In kringen van OVV, VVB en Warande weet men dat de onafhankelijkheid nakende is omdat de internationale stroming deze keer ten nadele van België is gekeerd. Daarom komt het er op aan dat Vlaanderen de goede wil die het thans internationaal geniet, niet verspeelt door onverantwoordelijk en dom gedrag van mediageile politici die in het buitenland gaan provoceren.

André Monteyne stelde onlangs in Meervoud dat Vlaanderen geen politici heeft “die visie paren aan realiteitszin.” Men kan alleen maar hopen dat dit gebrek aan staatsmannen het gevolg is van het feit dat wij geen staat vormen, en dat bijgevolg ook aan dit euvel verholpen zal zijn eenmaal Vlaanderen zijn plaats inneemt in een confederaal Europa van natiestaten.