In een eerdere post op deze website kan u lezen wat mij een tiental dagen geleden overkwam met E.H. Remi Verwimp, priester van het Bisdom Antwerpen, die na afloop van een opname van het Canvas-programma “Frontlijn” niet alleen weigerde mij een hand te geven (tot daar aan toe), maar bovendien meende mij een preek te moeten geven over mijn “onverdraagzaamheid,” en vervolgens aanstoot nam aan het feit dat ik hem “een klerikaal” noemde.

Eerwaarde Verwimp had met het Frontlijn-programma niets te maken, maar was naar de studio gekomen om Elke Vandeperre, die wél in het programma zat, te vergezellen. Verwimp herinnerde ik me nog van twintig jaar geleden. Hij was toen priester. Het verwonderde me dan ook dat toen ik midden-december vorig jaar voor het programma gecontacteerd werd en toen ik niet wist wie Elke Vandeperre was, me meegedeeld werd dat zij de echtgenote van Verwimp was. Ik herinner me dat ik dacht “Tiens, Verwimp is dus als priester uitgetreden.” Ik denk zelfs dat ik daarover nog een opmerking heb gemaakt aan de jonge Frontlijn-medewerker die mij belde. Hij zei me ook dat een andere gast in het programma Mark Heirman zou zijn. Die herinner ik me ook nog van toen hij nog bij Pax Christi zat. Ik hoorde van dezelfde medewerker dat Heirman tegenwoordig de speechwriter van Guy Verhofstadt is, en dat hij een “vrijzinnige”  is.

Achteraf, toen ik na de opname met Heirman praatte, vernam ik dat dit laatste niet waar is en dat Heirman ’s zondags nog steeds ter kerke gaat. Aan Verwimp heb ik niet kunnen vragen of hij nog priester was, want hij weigerde met mij te communiceren. Ik verkeerde in de waan dat hij uitgetreden was, tot ik later mijn stukje over het voorval schreef en via google ontdekte dat onze eerwaarde nog altijd priester van het bisdom Antwerpen is. Dat de jonge medewerker van Frontlijn in verwarring was over de status van Remi Verwimp, neem ik die medewerker niet kwalijk. Het is immers Verwimp die aanleiding geeft tot de dubbelzinnigheid, hetgeen bovendien bevestigd werd door het feit dat hij Vandeperre naar de studio vergezelde. Uiteraard mag dit. Met Verwimps privé-leven wil ik mij niet bemoeien. Het zijn de bisschoppen die hun priesters in toom moeten houden. Bovendien is de katholieke kerk in Vlaanderen toch dood. Ze heeft zich gezelfmoord. Ik vind dat spijtig, maar gedane zaken nemen geen keer. Het helpt niet om er tranen over te laten.

Wat Frontlijn betreft: Als ze nog eens een “rechtse” of een “conservatief” nodig hebben in hun debatten, moeten ze maar elders gaan aankloppen. Dat komt zo: Eind vorige week kreeg ik een telefoon van een verantwoordelijke van Frontlijn, met vooraf de vraag of ik over het gesprek niet zou schrijven. Ik zei dat dit OK was. Ze waren door een boze Elke Vandeperre opgebeld en vroegen mij of ik de passage uit mijn stuk zou verwijderen waarin staat dat ik van de Frontlijn-medewerker vernomen had dat Vandeperre de “echtgenote” van Verwimp is. Immers, Verwimp en Vandeperre ontkennen dit, en, indien dit mij inderdaad meegedeeld was door de medewerker van Frontlijn, dan zouden zijn oversten zich genoodzaakt zien om hun medewerker te sanctioneren. Omdat ik niemand in moeilijkheden wil brengen, zegde ik toe om de zin te verwijderen.

Ik bedacht me echter nadien omdat het niet zo eenvoudig, ja zelfs onmogelijk, is om een zin van het internet te verwijderen. Gegarandeerd zou dit opvallen want de originele versie blijft altijd traceerbaar. Waarschijnlijk zou men vragen: waarom haalt Belien dit weg? Gegarandeerd zou de conclusie zijn dat ik dit doe omdat ik niet meer achter de passage in kwestie sta en bijgevolg toegeef dit ik te voortvarend of te kwader trouw ben geweest. Aangezien ik beloofd had om niets te zeggen over het telefoongesprek met het verzoek om de zin te verwijderen, zou ik mij niet eens kunnen verdedigen. Ik besloot de tekst dus ongewijzigd te laten staan. Als Vandeperre en Verwimp een wijziging, rechtzetting of correctie willen, moeten ze mij maar bellen. Indien dergelijke contactname tegen hun principes is, omdat zij mij in hun “cordon sanitaire” willen houden, dan is dat hun probleem, niet het mijne, en evenmin, zo zou ik denken, dat van Frontlijn. Ik meende dat de hele zaak wel zou overwaaien. Niet dus.

Daarnet kreeg ik een nieuw telefoontje van Frontlijn, met de vraag waarom ik het artikel nog steeds niet heb aangepast. Verwimp en Vandeperre ontkennen dat ze man en vrouw zijn, en willen klaarblijkelijk hetzij een rechtzetting op Brussels Journal hetzij een sanctie van de Frontlijn-medewerker. Bovendien, aldus de Frontlijn-verantwoordelijke heeft hun medewerker hen ten stelligste verklaard dat hij Vandeperre tegenover mij nooit de “echtgenote” van Verwimp heeft genoemd, en Frontlijn gelooft zijn medewerker – hetgeen ik begrijpbaar en zelfs “chic” vind. Maar ik aanvaard niet dat ik bijgevolg publiek moet doorgaan als degene die fantaisistische artikels op zijn weblog plaatst. Ik heb van de Vlaamse media nooit iets gekregen, ben buitengeschopt en word als een paria behandeld. Fijn, daar leer je mee leven. Maar om dan nog een hele avond naar Brussel te gaan voor een TV-optreden – onbezoldigd nota bene – om achteraf van de programmamakers te horen dat ze je niet geloven en dat ze het “betreuren dat ze het telefoongesprek niet op band hebben opgenomen,” dààrvoor moet je echt onnozel zijn. Laat Frontlijn zijn goede betrekkingen met Verwimp en Vandeperre maar onderhouden, bij mij moeten ze niet meer afkomen.

Voilà. Hierbij beschouw ik deze zaak als afgehandeld. De lezer moet weten dat het mijn woord is tegen het hunne, want ook ik neem mijn telefoongesprekken niet op band op en kan dus niets bewijzen. De lezer kan dus geloven wie hij wil. Ik blijf bij mijn versie. Wie mijn versie van de feiten wil geloven, gelieve er echter rekening mee te houden dat Frontlijn ze ontkent en dat Vandeperre en Verwimp, althans volgens de verantwoordelijke van Frontlijn (want ik heb het ze niet horen zeggen), eveneens ontkennen een relatie met elkaar te onderhouden. Daarmee hebt u op Brussels Journal ieder klokje horen luiden. Ik heb alleen nog een persoonlijke mededeling aan de Vlaamse farizeëer, E.H. Verwimp [want ik weet dat hij dit leest]: Als mijn hand het niet waard is om geschud te worden, waarom trekt ge u dan aan wat ze schrijft?