Het Vlaamse Parlement keurde op 8 februari de Europese Grondwet goed. Alleen het Vlaams Belang stemde tegen. De andere partijen stemden voor. België kan nu overgaan tot ratificeren van de Grondwet, die vorig jaar in referenda in Frankrijk en Nederland werd weggestemd.

Vlaanderen heeft hier een unieke kans gemist. Indien het geweigerd had om de Grondwet te ratificeren, had België evenmin kunnen ratificeren. In dat geval zouden drie van de oorspronkelijke zes stichtende leden van de Europese Gemeenschap de Grondwet hebben afgekeurd en had deze draak de definitieve doodssteek gekregen.

Alle vrijheidslievende Europeanen zouden Vlaanderen daarvoor dankbaar zijn geweest. Vlaanderen zou zich voor het eerst in de moderne geschiedenis op het internationale forum hebben geaffirmeerd. Wij, met onze zes miljoen inwoners, zouden de David zijn geweest die de Europese Goliath had geveld.

Pleinvrees

Helaas, het mocht niet zijn. De N-VA die de sleutel tot deze Vlaamse overwinning in handen had, stemde voor de Grondwet. Ze deed dit omdat ze vindt dat die Grondwet een goede zaak is voor de Europese regio’s. Ik wees er reeds op dat dit in feite bewijst dat de N-VA het niet meent wanneer zij zegt voorstander te zijn van Vlaamse onafhankelijkheid. Vlaamse secessionisten zien Vlaanderen immers als een toekomstige EU lidstaat, en niet als een regio. Secessionisten moeten bijgevolg de Europese grondwet niet beoordelen op de mate waarin die de belangen der regio’s dient, maar wel die der lidstaten. Wie een staat wil worden, moet zich als dusdanig gedragen.

De steun van de N-VA aan de Grondwet maakte wellicht echter deel uit van een politieke deal. De N-VA zit immers in een kartel met CD&V. De christen-democraat Luc van den Brande werd deze week tot voorzitter van het Europese comité van de regio’s verkozen. Vlaanderen speelt liever eerste viool in het gezelschap van Bretagne, Corsica, Zuid-Tirol en Beieren, dan zich bij volwaardige staten zoals Denemarken, Tsjechië, Ierland en Kroatië te voegen.

Tenslotte zal ook de Vlaamse pleinvrees (agorafobie – één van de weinige fobieën waarvan men in dit land niet vervolgd wordt) wel een rol hebben gespeeld: “We zijn zo klein. Als wij de Europese Grondwet kelderen, dan zullen de groten kwaad zijn.”

Aland

Gelukkig hebben 26.000 Alanders meer haar op hun tanden dan de zes miljoen Vlamingen. In tegenstelling tot de lafaards in het Vlaamse Parlement schrikken de paar duizend Alanders er niet voor terug om de rol op zich te nemen van de David die met de grote heren van de EU in Brussel in de clinch gaat. Aland is een onbeduidende eilandengroep in de Baltische Zee, halfweg tussen Zweden en Finland. De bewoners van de eilandjes spreken Zweeds, maar horen bij Finland. Sinds 1921 zijn ze echter een autonome regio, die grotendeels zichzelf bestuurt en die, net zoals Vlaanderen in België, de macht heeft om een veto uit te spreken tegen alle internationale verdragen die Finland afsluit. Helsinki kan bijgevolg de Europese Grondwet niet ratificeren als ook de Alandse volksvergadering in Mariehamn, de “hoofstad” (eigenlijk het hoofddorp) van de eilandengroep, dat niet doet.

Net zoals de Zweden zijn de Alanders verwoede gebruikers van pruimtabak of “snus.” Het gebruik van pruimtabak is in de hele EU verboden, met uitzondering van Zweden. Toen Stockholm in 1995 tot de EU toetrad, liet het expliciet in de verdragen vastleggen dat de Zweden “snus” mochten blijven gebruiken. Ook Aland stemde een wet die het gebruik van pruimtabak toestaat. Helsinki is voor die materie in Aland immers niet bevoegd. De Alanders beslissen daarover zelf.

Vorig jaar echter daagde de Europese Commissie Aland voor het Europese Hof van Justitie in Luxemburg wegens het gebruik van pruimtabak. Omdat alleen staten voor het Luxemburgse hof mogen pleiten, kan Aland zich er niet komen verdedigen. De eilandgroep riskeert daarom door het Europese Hof veroordeeld te worden tot een boete.

Dergelijke bemoeienis van de Eurocraten kunnen ze op de eilanden echter niet pruimen. De Alanders hebben reeds aangekondigd dat ze uit de EU stappen als ze van Brussel niet meer mogen pruimen. Bij wijze van waarschuwing maakte Mariehamn deze week bekend dat het een veto zal uitspreken tegen de ratificering van de Europese Grondwet door Finland. Het feit dat die Grondwet een goede zaak is voor de regio’s mag dan al indruk maken op de pleinvrezende N-VA, op Aland is dat geenszins het geval.

Visionair

De Eurocratie zit met het Alandse verzet zeer verveeld, want het doorkruist de Brusselse plannen om de Europese Grondwet alsnog goedgekeurd te krijgen. In de tweede helft van dit jaar volgt Finland Oostenrijk immers op als voorzitter van de Europese raad. Oostenrijk, Finland en Duitsland (dat volgend voorjaar de raad voorzit) kwamen eind december overeen dat Finland vlak voor het eind van dit jaar de Europese Grondwet zal ratificeren om daarmee het ratificatieproces, die na de Franse en Nederlandse referenda tijdelijk was opgeschort, terug op gang te trekken. Duitsland zal dan volgend voorjaar van die Finse impuls gebruik maken om Frankrijk en Nederland tot een nieuw referendum aan te zetten. De Alanders zijn echter van plan die hele strategie moedwillig te doorkruisen. Ze hebben laten weten dat zonder hun “snus” Europa zijn Grondwet mag vergeten.

Britt Lundberg, de Alandse “minister” (in feite een schepene) voor externe aangelegenheden, zei deze week in de Britse krant The Daily Telegraph: “Elke Alander is zeer, zeer verontwaardigd dat wij door Europa beboet worden, terwijl het recht om wetten over pruimtabak te maken uitsluitend aan onszelf toekomt.” Roger Norlund, de Alandse “premier” (in feite een burgemeester), zei: “Aland wil een kleinschalig bestuur, maar de EU is een model van grootschalige harmonisatie.” Dat laatste willen ze in Aland niet. Als Brussel niet naar Mariehamn wil luisteren, dan moet het maar voelen.

Indien de Vlamingen de durf van de 26.000 Alanders zouden opbrengen, geloof me, B-H-V zou al lang zijn gesplitst. Als minister Bourgeois even weinig met zich zou laten sollen als “schepene” Lundberg, Vlaanderen was reeds onafhankelijk.