Het proces Hans Van Temsche leverde een primeur op. De beschuldigde werd veroordeeld, niet wegens moord, doch wegens racistische moord. Niet enkel het gegeven van de toerekeningsvatbaarheid zelf, het vrijwillig karakter van de misdaad, maar ook de preciese inhoud van het motief werd bepalend voor de strafmaat. Een racistisch motief geldt als “verzwarende omstandigheid.” Dat is een onthutsende politiek-correcte nieuwigheid met verstrekkende gevolgen, waarover te weinig wordt nagedacht.

Bij redacteurs van De Standaard ging blijkbaar toch een lichtje branden tijdens de verslaggeving over de eremoord op Sadia Sheikh in Lodelinsart. Sadia Sheikl werd door haar familieleden vermoord omdat zij weigerde uitgehuwelijkt te worden aan een neef en een Belgische vriend had. Aan de moord ging een maandenlange periode van terreur vooraf waarbij het slachtoffer ondergedoken leefde. Het paginagrote artikel (DS, 31 december, p.4) eindigt met de besmuikte vaststelling:

“Volgens het gerecht gaat het wel degelijk om eremoord. Dat is echter geen strafverzwarende omstandigheid binnen de Belgische rechtspraak. Vader en zoon kunnen dus enkel wegens moord veroordeeld worden.”

Inderdaad. Volgens de Belgische heersende klasse moet ‘racisme’ als motief bij een moord gelden als een verzwarende omstandigheid. Wie een moord pleegt waarbij het motief bijvoorbeeld roofzucht, religieuze ijver of sadisme blijkt te zijn, wordt niet door een vergelijkbare bepaling getroffen. Net zoals men kan zeggen dat racisme een ‘verzwarende omstandigheid’ is, kan men het nulpunt op de juridische zwaarteschaal (dat net als het nulpunt op de thermometer willekeurig kan worden gekozen) een eindje opschuiven en zeggen dat motieven als roofzucht, religieuze ijver of sadisme door de Belgische wetgever sinds kort als ‘verzachtende omstandigheid’ worden beschouwd.
 
Herinnert u zich de ‘Cadillac-moord’? Mogelijk niet, want deze zaak kreeg slechts een klein deel van de publiciteit die de zaak Van Temsche te beurt viel. Ikzelf zou in elk geval de zaak compleet vergeten zijn indien ik niet een welbepaald krantenknipsel had bijgehouden (Gazet van Antwerpen, 24 juni 2004: “‘Cadillacmoord’ zwaar bestraft. Drie kansarme jongeren doodden bejaarde man op gewelddadige wijze”). De zaak betrof een bejaard Limburgs echtpaar dat werd overvallen door de “kansarme jongeren” Mustafa Ait Mehdi, Zacharia Stitou en Mohamed Oumarir. Geld, juwelen, auto enz. worden geroofd. Maar bovendien wordt de man, René Trippaers, redeloos met een bijl en geweerschoten afgemaakt. De weduwe stelt in de krant terecht de vraag: “Ze hadden geld, ze hadden juwelen, ze hadden de auto. Waarom moest René nog als een hond worden afgemaakt?”
 
Ik weet niet wat het motief was van de daders. Hebzucht? Sadisme? In elk geval: de aard van hun motief werd niet meegerekend bij de bepaling van de strafmaat. Indien deze drie kansarmen hun misdaad anno 2007 hadden gepleegd, dan zou moeten vastgesteld worden dat hun motief niet racisme was, doch bijvoorbeeld sadisme, en daardoor zouden ze dan van relatieve strafvermindering wegens verzachtende omstandigheden (namelijk een niet-racistisch motief) kunnen genieten. Zoals Ron Paul het stelt:

“Why should an assault victim be treated by the legal system as a second-class citizen because his assailant was motivated by greed instead of hate?”

Dezelfde vraag moet ook gesteld worden bij de eremoord op Sadia Sheikh. Volgens de politiek-correcte klasse is deze moord kwalitatief anders, en minder erg, dan een moord gepleegd door Van Temsche. Het bloed van Sadia Sheikh is voor de Belgische heersende kaste minder rood, en haar dood weegt minder zwaar. Waarom? De eigenlijke reden is dat zo’n eremoord voor de heersers uit propagandistisch standpunt minder bruikbaar is.
 
Onze machthebbers wenden voor dat het motief op zich, los van de eigenlijke moord, op één of andere manier schade veroorzaakt. Maar waar is deze vermeende bijkomende schade van een ‘hate crime’ gelokaliseerd? In de mate dat die bijkomende schadelijke effecten materieel vaststelbaar zijn, leiden ze (tenminste in een rechtsstaat) op zich reeds tot vaststelling en vervolging. Bijgevolg gaat het om een fictieve schade die wordt ingevoerd met andere doeleinden dan de totstandbrenging van rechtmatigheid. Door de creatie van een aparte categorie ‘hate crimes’ (dwz een categorie van misdrijven die op basis van hun motief extra zwaar worden gesanctioneerd) wordt de instrumentalisatie van de rechtspraak ingevoerd ten dienste van ideologische en propagandistische motieven.
 
Wanneer men de teksten leest ter verantwoording van dit soort maatregelen, botst men in laatste analyse onveranderlijk op de doelstelling, om met deze zwaardere strafmaten “voorbeelden te stellen” en “signalen te geven.” Met andere woorden, het vonnis beoogt dan niet (enkel) meer om recht te herstellen tussen misdadiger en slachtoffer (voor zover dit menselijk mogelijk is). Nee, het vonnis wordt gebruikt om de publieke opinie op te voeden in een door de machthebbers gewenste zin.
 
Hier is zo’n typische verdediging van het ‘hate crime’-principe:

“Hate crimes laws send a message that our society will not tolerate violence perpetrated by those who harbor bigoted beliefs about any group of people which differs from them. Hate crimes are, in effect, crimes against society. They act to intimidate vulnerable populations and help spread divisiveness and embolden further acts of violence and oppression. Such crimes of hate weaken our country, and loosen those bonds of civilization which keep us from degenerating into savage tribes bent on nothing but the slaughter and oppression of "the Other" whomever that is determined to be. By setting hate crimes apart from your garden variety crimes of violence, society advances the goal of tolerance and acceptance of all people. Further, it advances the goal that all people are truly equal under the law by asserting that crimes committed on the basis of prejudice and hatred are particularly vile, and deserve enhanced punishment in order to balance the evil done to that fundamental principle of our jurisprudence. They also make clear that those who hate others and who act upon their group hatred to commit crimes of violence, deserve a higher level of punishment for their criminal acts, because those crimes are perpetrated not just against the intended victims, but also against society, in general.” [mijn benadrukking]

Wanneer men de aard van dit soort betogen tot de kern herleidt, komt men altijd uit op één doelstelling: men wil door de zwaardere straf boodschappen en doelstellingen propageren naar het brede publiek toe. Dat blijkt ook uit het citaat: het is de bedoeling om een boodschap te versturen (“to send a message”) en idealen uit te dragen (“to advance the goal of tolerance and acceptance of all people”). Bijna altijd wordt ook de fictie aangedragen dat de maatschappij als zodanig schade heeft geleden door de ‘hate crime.’ Dat is natuurlijk onzin: de maatschappij als zodanig is een abstractie, en een abstractie kan geen lust of leed ervaren. Het enige wat telt is het concrete leed van de concrete slachtoffers.
 
Natuurlijk heeft elke misdaad maatschappelijke weerklank. Een roofmoord als de Cadillacmoord kan ongerustheid teweegbrengen bij andere bejaarden, een racistisch geïnspireerde moord kan ongerustheid teweegbrengen bij diegenen van hetzelfde ras als het slachtoffer, een religieus geïnspireerde moord kan ongerustheid teweegbrengen bij andere niet-gelovigen, en een eremoord kan ongerustheid teweegbrengen bij andere jonge vrouwen die overwegen om zich te verzetten tegen uithuwelijking. Maar hieruit volgt op geen enkele wijze dat men de ‘maatschappij’ als zodanig tot slachtoffer moet uitroepen, en nog veel minder volgt hieruit dat men selectief voor bepaalde soorten misdaden de maatschappij tot slachtoffer moet verklaren.
 
De maatschappij kan helemaal geen slachtoffer zijn omdat zij een abstractie is die men niet kan neersteken, noch van de portefeuille kan beroven of tot een ongewenst huwelijk kan dwingen. Het enige wat dient te gebeuren, is recht te laten wedervaren tussen dader en slachtoffer op basis van de objectieve en concrete schade die individuen hebben geleden (in de mate dat dit efficiënt en objectief geschiedt zal men trouwens als neveneffect ook grond voor ongerustheid bij anderen wegnemen). Een hiërarchie inbouwen tussen slachtoffers van in materieel opzicht identieke misdaden, enkel op basis van verschillen inzake motief, betekent onvermijdelijk dat men ruig onrecht creëert, wat direct zichtbaar wordt zodra men zich in de plaats stelt van twee slachtoffers van identieke misdaden waarbij het ene slachtoffer dan toch ‘zijn’ dader met een halve straf ziet wegkomen omdat de boef het ‘juiste’ motief had (bv. eremoord in plaats van racisme).
 
Men zal maar het slachtoffer zijn van bijvoorbeeld een sadistische misdaad, om dan te vernemen dat dit slechts een “garden variety crime of violence” betreft, die minder doortastend moet gesanctioneerd worden dan een gelijk feit gepleegd uitgaande van een politiek niet-correct motief.
 
Wat we thans meemaken is niets minder dan de brutale kaping van de rechtspraak door de politieke kaste met het oog op de productie van politiek-correcte propaganda. Een ‘racistische moord’ is voor de heersende kaste zogenaamd erger dan een eremoord, niet omdat het objectieve feit erger is, maar omdat een racistische moord veel bruikbaarder is voor het voeren van globalistische propaganda dan bijvoorbeeld een eremoord. Dat tegelijk ruige ongelijkheid wordt gecreëerd tussen de slachtoffers van in objectieve zin gelijke misdaden, is wel de laatste zorg van onze machthebbers. En dat zal niet veranderen zolang niet hier te lande de democratie is ingevoerd, en de scheiding tussen rechtspraak en politiek werkelijkheid is geworden.