Op een ontiegelijk laat uur, wanneer de meeste mensen al in bed liggen, zendt de VRT het programma Morgen Beter uit, een soort praatcafé waarin vier mensen plus een VRT moderator (doorgaans Tim Pauwels) het over enkele actuele thema’s van de voorbije dag hebben. Die vier mensen zijn twee min of meer vaste klanten van het praatcafé en twee éénmalige gasten.

Omdat De Standaard schreef dat ik de organisator was van de betoging tegen de opvoering van het toneelstuk “Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen” van de allochtone gebroeders Ben Chikha werd ik vorige maandag in Morgen Beter uitgenodigd om het standpunt van de betogers te komen verdedigen. Die stoorden zich aan de foto van een Madonna met naakte borsten die de affiche van het toneelstuk siert. De berichtgeving in DS was echter foutief want ik heb met de betoging niets te maken, maar dat speelde geen rol. Ik vertelde aan Tim Pauwels dat ik het recht van burgers om te betogen tegen een toneelstuk dat met hun belastinggeld wordt gesubsidieerd verdedig, en ik voegde eraan toe dat de eenzijdigheid mij stoort waarbij moslims wel met het christendom mogen lachen, maar autochtonen die met de islam spotten riskeren om (in het ergste geval) door fundamentalisten te worden vermoord of (tenminste) door de rechtbank te worden veroordeeld.

Terloops gezegd: het is Bert Anciaux die het overheidsmanna aan dit toneelstuk besteedt, terwijl het uitgerekend zijn vader Vic was die destijds politieke carrière maakte dankzij de stemmen van mensen die het “Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen” zongen waarmee thans de draak wordt gestoken.

Radikaal rechts

En dus trok ik vorige maandag naar de VRT-uitzending. Gelukkig wordt ze twee uur vroeger opgenomen dan ze wordt uitgezonden. Tim Pauwels vroeg me vooraf hoe hij mij mocht aankondigen. Hij wilde weten of ik er bezwaar tegen heb om “radikaal rechts” genoemd te worden. Hoewel ik me niet als “radikaal rechts” beschouw, kan het me eerlijk gezegd niet schelen welk etiket ze op me plakken. Ze denken bij de VRT wellicht dat als ze iemand als “radikaal rechts” omschrijven, de kijkers de man onmiddellijk onsympathiek gaan vinden. Het tegendeel is waar: de kijkers worden boos op de VRT. Ik zeg dus tegen Pauwels dat ik er geen bezwaar tegen heb om “radikaal rechts” genoemd te worden, maar dat dit de kijkers misschien wel boos kan maken. Daarop mengt de vaste gast, ene Ruud Goossens, journalist bij Humo, zich in ons onderonsje met de opmerking: “Wat de kijkers denken, daar trekken we ons niets van aan.” Het is als grap bedoeld, maar tekent de mentaliteit.

Ik werd dus aan kijkend Vlaanderen voorgesteld als “publicist en radikaal rechts,” Goossens daarentegen als “journalist bij Humo,” uiteraard zonder de in zijn geval nochtans pertinente kwalificatie “radikaal links.”

De verblinde ideologen bij de VRT denken dat dit de kijkers niet opvalt. Wat baten echter kaars en bril? Bovendien is Tim Pauwels de slechtste niet eens. Hij laat mensen tenminste in hun waarde. Niettemin wordt er een gevaarlijk spel gespeeld door gewone, redelijke, maar conservatieve mensen als “radikale rechtsen” af te schilderen. Zo banaliseert men het echte extreem-rechts. Men wekt de indruk dat de demoon die men zegt te bestrijden, in feite de redelijkheid zelve is. Dat stoort me ook altijd wanneer men Dewinter met Hitler vergelijkt in onze scholen. Uiteindelijk gaan jongeren denken: als Dewinter op Hitler lijkt, kan Hitler zo slecht niet zijn geweest. Zo spreiden extreem-linkse dwazen het bedje voor de nieuwe vijand waartegen wij, conservatieven, straks weer ten strijde zullen moeten trekken.

Vandaag echter is de gevaarlijkste vijand nog steeds radikaal links. Over dus naar Ruud Goossens. Hij was verontwaardigd omdat hij toen hij naar “Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen” ging kijken, langs een cordon politie-agenten had moeten passeren en zowaar zijn ingangskaartje had moeten tonen. Dat was allemaal de schuld van de “onverdraagzame” en “extreem-rechtse” betogers die aan de toegangsdeur van de schouwburg een rozenkrans stonden te bidden.

Ik wees hem erop dat indien men dergelijke mensen “extreem rechts” noemt en vervolgens de wereld vertelt dat dit zingende en biddende groepje hét grote gevaar is voor onze samenleving, de conclusie wel moet zijn dat het met de bedreiging voor onze maatschappij nogal meevalt. Er zijn evenwel andere fundamentalisten dan de christelijke die heel wat gevaarlijker zijn, met name de islamitische.

Dat ik iets dergelijks durfde beweren, bevestigde voor Goossens uiteraard de eigen vooroordelen: ik was een gevaarlijke extremist, want christofoob mag je immers zijn (dat is progressief en getuigt van ruimdenkendheid), maar islamofoob niet (want dat is een misdaad).

Bisschoppen

Ik kreeg bijgevolg het verwijt naar het hoofd geslingerd dat ik tóch de organisator was geweest van de betoging. Ik had immers als allereerste op een website over de affiche geschreven en daardoor de aandacht van “extreem-rechts” op de zaak getrokken. Is dat geen mooi staaltje van de extreem-linkse hypocrisie? Links mag wel spotten met het christendom, maar rechts mag niet zeggen dat het daarmee niet akkoord is, laat staan dat het mag betogen. Er stond volgens Goossens achter de twee rijen biddende en zingende oude besjes, zowaar een skinhead! Dat had hem werkelijk beangstigd, en daarvoor was mijn artikel verantwoordelijk.

Niet iedere linkse is echter even dwaas als die van Humo. Dat bleek uit een email die ik na de uitzending ontving:

“Ik stem al jaren voor de PVDA en ben dus geen politieke medestander. Toch moet ik [uw] standpunt bijtreden. Ik doe dit niet zonder tegenzin, maar ben zelf geschokt door de platvloersheid waarmee mensen die als links willen doorgaan, medemensen moedwillig in hun geloof en overtuiging kwetsen. Hier wordt niemand beter van en er is geen enkele maatschappelijke overtuiging die een dergelijke provocatie rechtvaardigt.”

Waarom horen we zoiets niet van onze bisschoppen? Ik kreeg in de uitzending weer te horen dat ik “katholieker ben dan de paus.” Dat is niet waar, maar ik ben wel katholieker dan kardinaal Danneels. En, eerlijk gezegd, ik vind dat erg.