De politieke kaste schept voortdurend Nieuwe Rechten. Momenteel maken wij bijvoorbeeld de ontluiking mee van het recht om altijd en overal tot toiletbezoek te kunnen overgaan. De PS-senatrice Marie-Josée Laloy heeft een wetsvoorstel ingediend dat winkels wil verplichten om toiletten ter beschikking te stellen van het cliënteel. Blijkens de toelichtende commentaren vloeit dit recht van de klant op toilettoegang voort uit het naakte feit dat de betrokkene gedurende een minimale tijd in de handelsruimte verblijft. Dat is een revolutionaire gedachte, want de implicatie luidt dat ook op andere plaatsen waar men een bepaalde minimumtijd verblijft toiletten geïnstalleerd moeten worden.

Kleine winkels (kleiner dan 400 m²) blijven buiten schot, precies omdat de klant in deze zaken slechts korte tijd aanwezig is (volgens Laloy is de duur van het verblijf in een winkelzaak evenredig met de winkeloppervlakte). Uiteraard voorziet de wet dat het toiletbezoek ‘gratis’ moet zijn. Omdat discriminatie uit den boze is, liggen hier brede wegen open voor verder wetgevend werk. Indien men in een winkel, louter op grond van feit dat men daar een minimale tijd verblijft, gratis toiletbezoek kan opeisen, dan moet dit bijvoorbeeld ook in de publieke ruimte worden voorzien. De wandelaar mag immers niet worden gediscrimineerd ten opzichte van de winkelbezoeker. Waarom zou het recht op toiletbezoek voorhanden zijn in een winkel, en plots vervallen op straat of in het park? Daar is geen enkele reden voor, want de loutere uitgebreidheid van de tijd die men ergens doorbrengt creëert het recht op een toilet. We marcheren dus onder leiding van de PS naar een samenleving die is behept met een dicht netwerk van gratis toiletten.

Indien u recht hebt op gratis toiletbezoek, hebt u dan ook geen recht op pakweg een fris gewassen en gestreken overhemd? Het is nog niet zover, want men kan niet alles tegelijk regelen, maar we gaan de goede richting uit. U hebt alleszins nu reeds recht (onder bepaalde voorwaarden) op een overhemd, dat op gesubsidieerde wijze werd gewassen en gestreken. In De Standaard van 15 juli (p.8) verscheen een artikel over de dienstencheques. Zo’n cheque kost 6,7 euro, en u mag die kosten bij de belastingaangifte inbrengen. Een tweeverdienend gezin weet te melden dat de kost aldus onder de 5 euro uitkomt. De poetshulp die kuist, wast en strijkt krijgt van Familiehulp 8,9 euro. Bovendien is dat uurloon witter dan wit. Dat is mogelijk omdat de ‘overheid’ per cheque 14,80 euro oplegt.

Minister Vandenbroucke zegt hierover: “15.000 mensen werden op deze manier aan een baan geholpen (...) Allemaal mensen die nu legaal werken, geen uitkering meer ontvangen en bijdragen tot de sociale zekerheid”. Is dat geen wonderlijke goocheltruc? De ‘overheid’ betaalt voor deze mensen de sociale bijdragen en meldt vervolgens, bij monde van de minister, dat de betrokkenen ‘bijdragen tot de sociale zekerheid’. En is het geen mirakel dat de prijs voor de gebruiker zo laag uitvalt? Zegt minister Vandenbroucke: “De prijs voor de gebruikers is relatief laag en dat is bewust zo. We willen het zwartwerk kapot concurreren”. Het gaat dus eigenlijk zo: de ‘overheid’ creëert eerst zwartwerk door arbeid te belasten, en gaat vervolgens dat verfoeide zwartwerk beconcurreren door (mits inzet van belastinggeld) wit werk te creëren dat goedkoper is. Het ei van Columbus.

De Nieuwe Rechten, zoals het recht op gratis toiletbezoek of het recht op een hemd dat in betoelaagde omstandigheden werd gewassen en gestreken, hebben nuttige neveneffecten voor de politieke kaste. Elementaire levensfuncties die vroeger als vanzelfsprekend onder de verantwoordelijkheid van het individu vielen, worden thans overgeheveld naar de publieke sfeer, alwaar ze het voorwerp kunnen uitmaken van verdere beleidsmaatregelen en verfijnende wetgevende arbeid. En één en ander moet natuurlijk gecontroleerd worden, want de kans op misbruik van ‘overheidsgelden’ is altijd aanwezig. VLD-senator Willems heeft reeds gesignaleerd dat voor het gesubsidieerde strijkwerk 50% teveel dienstencheques worden gevraagd. Die broodnodige controletaken creëren alweer werkgelegenheid, zodat men twee vliegen in één klap slaat en het mythische doel van de tweehonderdduizend banen misschien toch nog bereikt wordt.

Natuurlijk treden hierbij ook transfers op, bijvoorbeeld van éénverdienende naar tweeverdienende gezinnen. Die overdrachten zijn gewild. Schrijft De Standaard: “Het systeem is bedacht niet enkel om banen te creëren, maar ook om drukke tweeverdieners te helpen door de combinatie van arbeid en gezin lichter te maken (...) De dienstencheque is minder interessant voor wie geen belastingen meer betaalt”. Vader en moeder ieder in hun werkplaats, en de kinderen in de staatsgecontroleerde ‘opvang’, dat is het ideaalbeeld dat de politieke kaste blijkbaar voor ogen zweeft. Want laten we wel wezen: het éénverdienersgezin, waarbij de vrouw thuisblijft bij de kinderen, en zelf wast en strijkt, kan natuurlijk niet op een was-en-strijksubsidie rekenen van 15 euro per uur. Net zoals die huisvrouw ook niets krijgt omdat ze zelf bij haar kinderen blijft, in plaats van haar kroost in een gesubsidieerd kinderdagverblijf onder te brengen. De Nieuwe Rechten worden betaald met uw geld, en wilt u iets terugzien van die geconfiskeerde centen, dan moet u bereid zijn om bepaalde domeinen uit uw privé-sfeer onder staatscontrole te plaatsen. Tot meerdere macht en glorie van onze socialistische voogden.