Europa's Sputterend Sociaal Model. Het Sprookje en de Feiten.

Dit artikel werd geschreven door Martin De Vlieghere en Paul Vreymans.
 
Op 23 en 24 maart houdt de Europese Raad beraad over de toekomst van Europa's sociaal model. Europa's welvaartsstaat staat ter discussie. Ons sociaal model blijkt niet opgewassen tegen de globalisering, en heeft Europa met gigantische problemen opgezadeld: een monumentale staatsschuld en dito pensioenverplichtingen, een snel vergrijzende bevolking, 19 miljoen werklozen en een EU-25 jeugdwerkloosheid van 18%. Men mag beide laatste cijfers wellicht verdubbelen wanneer ook de verborgen werklozen in rekening worden gebracht. De realiteit is dat Europa's reële werkloosheid het crisisniveau van 1932 evenaart.

Een georganiseerde ramp

Europa's sociale catastrofe voltrekt zich terwijl de  rest van de wereld opbloeit en groeit aan het snelste ritme in de laatste drie decennia. 2004 en 2005 waren recordjaren. China en India boeken recordgroeicijfers van rond de 10%, en de VS genieten volop van de voordelen van de globalisering. Terwijl de wereldeconomie groeit aan een gemiddeld ritme van boven de 4%, stagneert Europa aan een  ritme van een geïnflateerde 1,5%.

Waarom presteert Europa zo slecht?  Europa heeft nochthans een overweldigend potentieel als 's werelds grootste consumentenmarkt, een ongeëvenaarde industriële productiviteit en infrastructuur, een gunstig klimaat, een uitzonderlijk opleidingsniveau en een sterke arbeidsethiek. Toch is Europa's sociaal sprookje  duidelijk géén werkelijkheid geworden. Ook de opgeblazen voorspellingen van Europa's politieke elite bij de lancering van de Euro en de Lissabon  Agenda raken maar niet gerealiseerd.

Dreigende schuldencrisis

Europa's zwakke prestaties contrasteren niet alleen met zijn enorm potentieel, maar vooral ook met de massale middelen die al werden ingezet om de zwakke groei te stimuleren.  Grootschalig "deficit spending" in de tachtiger en negentiger jaren hebben Europa opgezadeld met de hoogste openbare schuld ooit in de geschiedenis.

NL Liabilities.gif

Deze monumentale schuld wordt enkel nog overtroffen door de verborgen pensioenverplichtingen die sinds jaren werden gecumuleerd in de kortzichtige repartitie-pensioenstelsels. De actuele waarde van Europa's ongedekte pensioenverplichtingen mag geraamd worden op 285% van het BBP [pdf], méér dan 4 maal het officieel gepubliceerde cijfer van de staatsschulden. De totale schuld van de overheden overschrijdt daarmee in de meeste EU-landen het totaal van de activa, en veroorzaken er uit de hand lopende intrestlasten.

De economist Richard Disney [pdf] berekent dat bij onveranderd sociaal beleid, over de volgende decennia een belastingverhoging tussen de 5 en 15%-punt nodig zal zijn enkel en alleen maar om te vermijden dat de schuld nog verder oploopt. Het huidige sociaal model van Europa is gewoon onhoudbaar. Gans Europa's welvaartsstaat is gebouwd op drijfzand: op de roofbouw op de volgende generatie. Het in stand houden van dit "sociaal" stelsel zou onze kinderen en kleinkinderen opzadelen met een ondraaglijke en onsamendrukbare belastingdruk, die uiteindelijk op de totale ineenstorting moét uitdraaien. Dit onduurzaam consumptiestimulerend beleid heeft overigens totaal niets tot de groei bijgedragen. Ondanks de grootste schuldopbouw in de wereldgeschiedenis is Europa bijzonder zwak blijven presteren.

Monetair beleid en inflatie

Ook het expansieve monetair beleid van de ECB haalt niks uit. Sedert de Euro werd gelanceerd overtreft de M3 geldgroei permanent het groeicijfer van de reële economie met méér dan 5%, en de reële Euro-rente is nu al enkele jaren negatief. Ook deze geldmachine heeft de groei niet kunnen stimuleren. Het enige resultaat is  inflatie van de activa en een ongekende speculatieve luchtbel. De obligatieprijzen en koers/winst verhoudingen op de aandelenmarkten staan op historische hoogten. De prijs van Vlaanderen's bouwpercelen zijn verdrievoudigd in nauwelijks tien jaar tijd, en maakt het verwerven van een eigen woning voor jongeren staks onbetaalbaar. Appartementsprijzen in Brussel zijn met niet minder dan 50% gestegen over de laatste 12 maanden, in die mate zelfs dat de inheemse Brusselaars uit hun geboortestad worden verdreven omdat wonen in Brussel een exclusiviteit is geworden, die alleen nog betaalbaar is voor de geprivilegieerde Eurocraten.

De Keynesiaanse vraagstimulering werkt duidelijk niet, en de geldmachine van de ECB maakt de dingen alleen maar erger. Het huidig beleid leidt regelrecht naar een financiële meltdown, Argentinië achterna.

Gemanipuleerde democratische besluitvorming

In een poging de vrolijke dans op Europa's Titanic niet te verstoren, wordt de rampzalige economische situatie systematisch voor de publieke opinie verborgen gehouden. Werkloosheidcijfers, omvang van de openbare schuld en zwakke groei worden systematisch en op grove wijze onderschat. België's reële werkloosheid is geen 8,5%, maar 22%.  België's reële staatsschuld is geen 98% BBP, maar 395% BBP; Met verkeerde statistieken worden het publiek debat en het hele democratische beslissingsproces gemanipuleerd en vervalst.

Zelfs onze beleidsmakers stellen de verkeerde diagnoses op basis van die verkeerde cijfers en schrijven bijgevolg voortdurend de verkeerde remedies voor. Men kan niet blijven volhouden dat een economie die door jarenlange overconsumptie een zo monumentale schuld heeft opgebouwd zijn zwakke groei moet toeschrijven aan te zwakke detailhandelsverkopen. Niet te lage consumptie, maar te lage productie ligt aan de oorzaak van Europa's stagnatie.
 
Oorzaak: bureaucratie en een verlammende belastingdruk

Het Europees deficit aan welvaartscreatie is het rechtstreeks gevolg van de buitensporige bureaucratie en de verlammende belastingdruk. De realiteit op Europa's werkvloer is dat de productieve werknemers totaal gedemotiveerd zijn en dreigen af te haken omdat meer dan de helft van de vrucht van hun arbeid wordt geconfisqueerd. De productieve sector is het beu om de dure bureaucraten van de parasitaire sector te moeten onderhouden. Managers en personeel zijn het moe constant te worden belemmerd in hun taak welvaart te creëren. Demotivatie is de oorzaak van Europa's stagnatie en de ware reden waarom steeds méér van onze topingenieurs, topondernemers en toptechnici  Europa's belastinghel ontvluchten.

NL SizeGov.gif

Wetenschappelijk Bewijs

In zijn onderzoek naar de oorzaken van groeiverschillen tussen OESO-landen heeft de Amerikaanse econoom James Gwartney het onweerlegbaar bewijs geleverd dat het optimaal belastingsniveau al lang is overschreden. [pdf]

NL Gwartney.gif

Voorbij dit Armey-belastingsoptimum demotiveren hogere bijkomende belastingen de productieve inzet van arbeid en kapitaal en voeden enkel nog de bureaucratie waarvan de productiviteit omgekeerd evenredig is met haar groei afneemt. WorkForAll's empirisch onderzoek heeft Gwartney's bevindingen andermaal bevestigd.  De ovematige belastingsdruk levert de ultieme verklaring waarom West-Europese economieën niet langer kúnnen groeien. De Belgische belastingdruk ligt 20% boven het optimale belastingsregime zoals de econoom Primož Pevcin ons netjes voorrekende [pdf].

De Belgische druk ligt 9%-punt boven het OESO-gemiddelde en niet minder dan 15%-punten hoger dan de belastingdruk in de VS en Japan.

Belastingsdruk en -structuur aanpassen aan globalisering

Met een disproportioneel gewicht aan directe belasting is de belastingsstructuur van Europa totaal onaangepast aan de globalisering. Directe belastingen op lonen, kapitaal en winst verhogen de kost van de binnenlandse productie. Belastingen op binnenlandse productie hebben daarmee exact het tegenovergestelde effect van invoerrechten. De directe belastingen verdubbelen zowat Europa's productiekosten, en maken Europa's producten  onverkoopbaar duur op de thuismarkt zowel als op de geglobaliseerde wereldmarkt. Net zoals invoerrechten de wereldhandel scheeftrekken in protectionistische zin, veroorzaken ook directe belastingen scheeftrekkingen in de wereldhandel, maar dan in de  absurde tegenovergestelde zin. De globalisering heeft daarom een verschuiving van de belastingdruk naar consumptie méér dan ooit onmisbaar en dringend gemaakt.

Het is immers als een rechtstreeks gevolg van de scheeftrekkingen veroorzaakt door de directe belasting dat West-europa in steeds sneller tempo zijn semi-arbeidsintensieve sectoren ziet vertrekken naar landen waar de productiviteit lager is dan bij ons. Deze delokalisaties van hoogproductieve landen naar landen met een lagere  reële productiviteit zijn daardoor meestal pure verkwisting. Ze zijn niet alleen catastrofaal voor de Europese werkgelegenheid, maar ook voor de wereldwijde economische ontwikkeling omdat ze ons hoogproductief productieapparaat en dito infrastructuur onderbenut laten. Daardoor veroorzaken deze delokalisaties niet alleen lokale werkloosheid hier, maar resulteren ook in een suboptimale  arbeidsverdeling en welvaartscreatie op wereldvlak. 

Het succesverhaal van het Iers alternatief

Europa kan zijn welvaart en genereus sociaal stelsel slechts in stand houden in de mate dat we de volgende decenia een volgehouden groei van 4 à 5% kunnen genereren. Dit is niet onmogelijk; Ierland heeft het ons voorgedaan.  De Ierse economie groeit nu al voor méér dan 20 jaar aan een gemiddeld jaarlijks groeicijfer boven de 5,6%. In nauwelijks 18 jaren heeft Ierland de ongelofelijke klim gemaakt van de 22ste tot de 4de plaats in het OESO-welvaartsclassement.

NL TaxBurden.gif

Ierland dankt zijn ongeëvenaard succes juist aan zijn zeer specifiek belastingstelsel . Met een globale belastingdruk van 33% heft Ierland niet alleen veruit de laagste belastingen van gans de EU. Ierland heeft daarenboven een uniek vlakke belastingsstructuur, die de lasten billijk, en gelijkmatig verdeelt over winst, arbeid en verbruik. De lage belastingsdruk en vlakke belastingsstructuur zijn de sleutel tot het Iers succes, omdat dit belastingsmodel de positieve stimuli levert tot participatie, investering en ondernemerschap; juist de zaken waar het de rest van Europa aan mangelt. Het Iers sociaal model heeft zijn doeltreffendheid nu al 20 jaar bewezen. Niet alleen zorgde het voor een ware welvaarstexplosie en voor nieuwe banen, zelfs in de industrie, maar het heeft de Ierse overheid ook de financiële middelen bezorgt voor hun ruim assortiment aan culturele, milieu en sociale initiatieven, evenals voor de kosten van de vergrijzing. Het ongeëvenaarde Ierse succesverhaal bewijst dat hun alternatief betrouwbaar is en praktisch realiseerbaar is binnen het Europees kader.

Scandinavische Mythes

Ondanks het overweldigend succes van het Iers alternatief, blijven adepten van grote staatsinmenging pleiten voor de invoering een scandinavisch model. Nochthans heeft zulk beleid met een overheidsbeslag tussen 55% en 65% van het BBP uiterst nefaste gevolgen gehad. De Scandinavishe landen gaan al 35 jaar door een periode van gestage achteruitgang.  Zo lag het Zweeds welvaartsniveau in 1970 nog een kwart hoger dan het Belgische. Daarmee bekleedde Zweden de 5e plaats van 26 OESO landen. In 2003 was Zweden afgezakt naar rang 14, twee plaatsen àchter België. In 1970 was Denemarken nog de derde welvarendste economie van de OESO, na Zwitserland en de VS. In 2003 was Denemarken teruggezakt naar rang 7. Ook Finland boerde ronduit slecht. Terwijl Ierland opklom van de 21e plaats naar de 4e, zakte Finland tussen 1989 en 2003 van de 9e naar de 15e plaats.

NL Ranking.gif 

De Scandinavische landen zijn samen met Italië de vier zwakst presterende economiën van de ganse EU. Men moet dus blind zijn of van kwade trouw getuigen om nu nog te dwepen met het Scandinavische sociaal stelsel. Als er voor ons uit de Scandinavische ervaringen wat te leren valt is het dat men vooral hun desastreuse sociale recepten met hun excessief overheidsbeslag niet moet overnemen. Ten hoogste kunnen onze overheden er leren hoe wat efficiënter met onze publieke centen om te springen. Het getuigt voor zichzelf dat de Scandinaven zelf alsmaar méér van hun verouderd sociaal model gaan afwijken.

Europese Fiscale Harmonisatie

Europa's talrijke lidstaten met hoge tot zeer hoge belastingdruk zien het succes van de efficiënte Ierse overheid met lede ogen aan. Ze vrezen dat dit voorbeeld navolging zou krijgen, en ook elders initiatieven tot heropbouw door middel van belastingsverlaging zouden ontstaan. Hoge-belastings-staten willen ten allen prijze voorkomen dat er  "belastingsconcurrentie" zou ontstaan die ook laagproductieve overheden tot saneren zou verplichten.

Niettegenstaande alle EU-verdragen de autonomie in fiscale zaken aan de lidstaten garanderen, willen daarom Europa's laagproductieve overheden hun hoge-belastingsbeleid aan andere EU-leden bij meerderheidsbeslissing opdringen. Hun idee is Europa te herscheppen in één groot belastings-Alcatraz waaruit ontsnappen niet meer mogelijk is.

Op de zelfde geniepige manier waarop ook de desastreuze spaarrichtlijn tegen de geest van het EU- verdrag in werd ingevoerd, wordt nu ook een plan voorgesteld tot harmonisatie van de belastbare basis, duidelijk bedoeld als een eerste stap naar het opleggen van geharmoniseerde belastingtarieven. Europa's hoge-belastings-regimes hebben blijkbaar nog steeds niet de desastreuse gevolgen en onduurzaamheid van te zware belastingsdruk ingezien.

Symptoombestrijding met Scandinavische remedies helpt niet langer. Het is tijd om het geweer van schouder te veranderen, en de werkelijke oorzaak van Europa's stagnatie aan te pakken. Die is niets minder dan de totale demotivatie van zijn actieve krachten. Het is tijd om Europa van zijn bureaucratie en verlammende fiscale last te bevrijden. Zo niet zullen de Europese prestaties steeds verder achterop blijven en zal straks de relatieve verarming omslaan in absolute verpaupering, en uiteindelijk leiden tot cultureel en moreel verval.

Correctie

@ Hedwig

Het door u geciteerde cijfer van 395% betreft de "reele" staatsschuld", en niet het "aangehaalde begrotingstekort".  U heeft dus verkeerdelijk gelezen en haalt appels en appelsienen door mekaar.  De staatsschuld is een stock-concept, i.e. het gaat om schuld die op een bepaald TIJDSPUNT bestaat.  Het begrotingstekort is een flow-concept, i.e. het gaat om een tekort tussen inkomsten en uitgaven over een bepaalde TIJDSPERIODE.   

Maar, u heeft wel gelijk dat dat cijfer van 395% "een beetje bij de haren getrokken is".  Het is dus finaal een kwestie van gepaste definities van de termen "staatsschuld" en "reeel".  Een schuld van 395% van het BNP zou zonder twijfel niet 'sustainable' of houdbaar ('sneeuwbaleffecten') zijn, en leiden tot zowel 'automatische' (bijvoorbeeld via inflatie) als 'gedwongen' (bijvoorbeeld via beleid) aanpassingen.

Ik vermoed dat er in het VB, zoals in de meeste andere partijen, zowel 'socialiserende' als 'liberaliserende' tendensen aanwezig zullen zijn.  Als we zouden mogen veronderstellen dat haar hoofddoel is van Vlaamse 'onafhankelijkheid' of echte 'soevereiniteit' te bekomen (binnen Europa, ook al bestaat er nergens eensgezindheid over het toekomstige politieke bestel van "Europa"), dan kunnen we verwachten dat het VB haar economische "principes" zal aanpassen in functie van wat haar hoofddoelstelling kan bevorderen binnen de bestaande cultuur.   

     

395% BBP Staatsschuld is de onhoudbare realiteit

Zoals steeds, heeft WorkForAll de cijfers gecontroleerd en dubbel gecontroleerd.
Het cijfer van 98%BBP financiële staatschuld komt van de OESO, en is algemeen erkend.
Daarboven komt nog eens 295%BBP ongedekte pensioenverplichtingen op basis van reeds gepresteerd werk.
Samen dus afgerond : 395% BBP staatsschulden.

Het cijfer van de 295%BBP pensioenverplichtingen komt uit meest recente studie daarover van ABN_AMRO “Desire to retire: The European Pension Problem” (2003),. De gegevens kan men o.m. lezen op http://ies.fsv.cuni.cz/storage/work/504_wp55_schneider.pdf blz 13

Een wat oudere studie van de OESO raamde de pensioenschulden al op 299,8% BBP : zie
zie http://www.oecd.org/dataoecd/33/17/1863547.pdf blz 15

In een eigen zeer conservatie raming op basis van cijfers van het PLANBUREAU kwamen we op 279% BBP pensioenschulden. Deze raming omvat evenwel NIET de pensioenschulden van de 500+ intercommunales die Belgie rijk is. Voor de AWW Antwerpse Waterwerken bijvoorbeeld bedroegen die pensioenverplichtingen 233 milj. Euro, of bijna 2x hun eigen vermogen.... ( zie zie www.aww.be/pdf/AWW2003-jaarverslag.pdf

Zoals marcfrans terecht be-aamt, is zo een schuld van 395% van het BBP zonder twijfel niet 'sustainable' of houdbaar.
Of zoals Prof. Jef Vuchelen in DeTijd van maandag 27 maart opmerkte:
Het Generatiepact wekt de illusie dat men bij ons de vergrijzing heeft aangepakt.
De impact van het generatiepact ligt evenwel achter de komma, en heeft niets méér dan een symbolische waarde.
Lees méér over Prof. Vuchelen's analyse op : zie hier
Méér over WorkForAll's onderzoeken op : http://workforall.net

Staatsschuld

@Paul Vreymans

Ik heb genoeg respect voor Prof Jef Vuchelen, het Planbureau, en de OESO, om aan hun cijfers niet te twijfelen. En het probleem van de vergrijzing is zeker een reeel probleem. Niettemin kan men vragen stellen over de gebruikte terminologie, m.a.w. ik meen dat men "pensioenverplichtingen" niet kan gelijkstellen met "staatsschuld".

De staatsschuld is een bestaande (financiele) schuld, i.e. die berust op aangegane leningen die in principe moeten terug betaald worden. Met andere woorden, de houders van de uitstaande overheidsobligaties hebben een juridisch-afdwingbaar recht op terugbetaling NU of VANDAAG (men kan die obligaties verkopen!). En zowel de OESO als het Planbureau zullen bevestigen dat die schuld in Belgie vandaag gelijk is aan ongeveer 98 procent van het BBP.

Pensioenverplichtingen zijn geen bestaande "schuld", maar zij vertegenwoordigen wel (wettelijk vastliggende) BELOFTEN in de toekomst. Er zijn allerlei variabelen in spel die zich nog niet 'gerealiseerd' hebben, en sommigen zullen zich waarschijnlijk ook niet realiseren. En er kunnen ook variabelen spelen (bijvoorbeeld BBP-groei)die nakoming van de beloften zullen kunnen vergemakkelijken. Naarmate die verplichtingen concrete betalingen zullen vereisen (in de toekomst) zullen er aanpassingen gebeuren. Die aanpassingen kunnen verschillende vormen aannemen: (1) via inflatie, i.e. via betalingen in euros met lagere koopkracht dan vandaag; (2) via beleidsmaatregelen (nieuwe belastingen, en/of aanpassingen in het pensioenstelsel); (3) via nieuwe overheidsleningen. Alleen in het derde geval zal er DAN (in de toekomst) sprake kunnen zijn van een toename in de staatsschuld.

Het spreekt vanzelf dat het altijd verstandig is van proberen vooruit te zien en zich nu al te bekommeren om het probleem van de vergrijzing. Kleine (gemakkelijke) aanpassingen vandaag zouden grote (moeilijke) aanpassingen in de toekomst kunnen overbodig maken.

Pensioenverplichtingen zijn Reële Staatsschulden

@marcfrans

Pensioenverplichtingen zijn staatsschulden net zoals de financiële staatsschuld. Arbeiders, zelfstandigen en bedienden hebben een deel van hun loon afgedragen om deze pensioenrechten te verwerven. Het was hun verzekeringspremie voor hun oude dag. Pensioenrechten verschillen daarin niet van staatsobligaties: ook die zijn slechts op latere vervaldagen opeisbaar.

Niet-honorering van de wettelijke pensioenrechten zou de grootste verzekeringsfraude zijn ooit. Het zou leiden tot een cascade van onvermogendheid, armoede en ontwrichting van de samenleving, met verlies van vertrouwen in de overheid en het einde van de legitimiteit van de instellingen. Een grote schuld treft zij die het piramidespel van het repartitie-pensioenstelsel begonnen zijn.

Maar vooral de huidige generatie politici dragen een verpletterende verantwoordelijkheid. Niet alleen wegens hun laksheid tegenover de a-sociale eisen van groepen geprivilegiëerden die 15 jaar vroeger pensioen nemen dan hun medeburgers. Maar vooral omdat politici met hun goed-nieuws-shows wetens en willens de dans op de Titanic gaande houden, en weigeren de énige nog overblijvende uitweg in te slaan die Ierland ons heeft voorgedaan: 20 jaar lang een groei realiseren van 4 à 5%.

Onze beleidslui verkiezen de weg die leidt naar sociale afbraak. Enerzijds via inflatie die uitkeringen sluipend zal herleiden tot onleefbare symbolische bedragen naar Russisch model. Anderzijds via een Scandinavisch hoge belastingsdruk.

De Europese spaarrichtlijn, de belasting op fondsen, einde van fysieke effektenlevering, fiscale amnestie, waardeloze effecten aan toonder, negatieve reële rentes, het ligt allemaal op de uitzichtloze weg naar de sluipende confiscatie van de spaarreserves. Dit uitzicht op confiscatie kan enkel maar de werklust en spaarzin ontmoedigen, juist op het ogenblik dat onze economie die het meest nodig heeft.

PV

pensioenen

Ik denk dat macfrans 100% gelijk heeft. Actuarieel gezien moeten we een pensioenfonds evalueren als de verwachte verdisconteerde waarde van de toekomstige inkomsten en uitgaven + een veiligheidsmarge. Zolang de inkomsten de uitgaven in de voorzienbare toekomst overtreffen is er geen reden om een reserve aan te leggen. Dat zou geld oppotten zijn zonder dat er een aanwijzing is dat we het geld ooit nodig gaan hebben. De vergrijzing zal er echter voor zorgen dat de inkomsten de uitgaven niet meer gaan dekken in de toekomst. De actuariële berekening van dit verschil zou bij de staatsschuld mogen worden geteld. Overigens verklaart dit artikel zowat alle investeerders in Europa krankzinnig. Want als het echt zo erg gesteld zou zijn, is het enige zinnige wat men kan doen, zijn geld uit Europa weghalen.

Of het VB een behoorlijk

Of het VB een behoorlijk economisch programma heeft weet ik niet. Dat van de huidige liberalen is in ieder geval fantastisch, zoniet formidabel om het eens met Eddy Wally zijn woorden te zeggen.
Alleen al als het VB de transferts naar Walonië zou inperken betekend al een economische vooruitgang. Het feit dat er een duchtige concurent voor de andere partyen op de proppen komt noopt hen tot een zuiniger overgheidsbeleid. Voor de huidige regeringspartyen zijn de ramen niet groot genoeg om het geld door te zwieren.

Of het VB een behoorlijk (Bema)

Bema: READ MY LIPS:
NOOIT zullen de transferten ophouden: Vlaanderen zal zijn onafhankelijkheid moeten afkopen met klinkende munt, o.a. met een méér dan proportioneel aandeel in de overheidsschuld (die nota bene door Vlaanderen niet mee is opgebouwd), én met het instandhouden van zogenaamde "solidariteitsmechanismen".
Om dit scenario (misschien) te vermijden zou het VB een meerderheid van de stemmen achter zich moeten krijgen, en dat gebeurt nooit.
Wat de onderhandelingskwaliteiten (met de fransprekenden) van de andere "Vlaamse" partijen waard zijn, weten we intussen wel al van o.a. BHV, en zo meer...
Geloof me vrij: economisch blijven Wallonië en Brussel een blok aan het been voor Vlaanderen, en we zullen het in ons leven nooit anders weten...

Het ging niet over welke de

Het ging niet over welke de huidige economische principes zijn van het Vlaams Belang.
Wat ik zei is dat als een partij zoals het Vlaams Belang op deze analyse zou springen en politiek ageren dat de andere politieke partijen met een zwaar ei geknepen tussen de billen zullen zitten.

Allemaal goed & wel...maar

Allemaal goed & wel...maar geen enkele partij die erop springt.
Als Vlaams Belang deze analyse overneemt, op basis daarvan een plan opstelt & de zeepbel doorprikt...dan zitten de democratische partijen met een probleem.

Allemaal goed & wel, maar...(Brigands)

Dat het Vlaams Belang gezonde economische principes in haar programma zou opnemen, is een lachertje, of ironisch bedoeld...
Haar economisch congres heeft haar officiëel doen uitspreken ten gunste van het (falend) Scandinavisch model (cfr. Annemans)!
Dus VOLLEDIG in tegenspraak met het economisch liberalisme.
Zeg maar eerder dat het VB eerder bij het socialisme aanleunt: dat is dichter bij de waarheid!
Was immers haar steun voor de Antwerpse dokwerkers nog niet duidelijk genoeg? Tezamen met het anti-globalisme waar ze al te dikwijls uiting van geeft (Bolkestein?) (waar ze vooral bij Agalev medestanders vindt).

Uitstekend artikel.

Uitstekend artikel. Uiteraard afkomstig uit "Work for All" met hun (voor mij althans) heel leerrijke Laffer-curve.
Overigens zonder nieuwe elementen: Velen weten dit reeds een eeuwigheid, maar het kan er bij sommige hardhorigen niet genoeg worden ingehamerd.
Al denk ik dat het geen kwestie meer is van "niet weten", maar wel van "niet willen weten". Kop wegdraaien. Of kop in 't zand, je mag kiezen.
Overigens sta ik wel meer dan wat verbaasd van het aangehaalde begrotingstekort van 395% van het BNP! Is dit niet een beetje aan de haren getrokken? Waar komt zo'n spectaculair getal vandaan?