Onlangs werd een Belg van Turkse afkomst (kortstondig) opgepakt omdat hij in zijn broodjeszaak in Hasselt een 70-tal Turkse immigranten fictief had tewerkgesteld voor één dag. Een Belgische wet, waarvan het bestaan mij tot dusver onbekend was, stelt dat immigranten die in het kader van gezinsvereniging naar ons land komen, rechthebbende worden op de Belgische sociale uitkeringen voor werkloosheid en ziekte indien ze aan twee voorwaarden voldoen: ze moeten gewerkt hebben in hun land van herkomst en ze moeten in ons land een baan hebben gehad gedurende minimum… één dag.

De Turk maakte deel uit van een bende waarvan de spil werd gevormd door topfiguren van MultiColores, een pro-immigratie vzw van het ABVV. De bende liet zich door de Turkse immigranten 1.000 euro betalen in ruil voor één dag tewerkstelling. Voor de migranten was dit een gemakkelijke investering, want dankzij die éne dag konden ze vervolgens de werkloosheid en de ziekenkas plunderen. Zo zou door de 70 Turken zo’n één miljoen euro aan sociale bijdragen binnengerijfd zijn, een gemiddelde van méér dan 14.000 euro per Turk.

Sociale zwendel

De vraag stelt zich wie hier de echte misdadigers zijn: de 70 Turken, de pro-immigratiegroep van het ABVV, of de politici die wetten hebben ontworpen en gestemd die het mogelijk maken dat vreemdelingen zich na één dag aan de staatsruif tegoed mogen komen doen?

Ons stelsel van sociale zekerheid is opgebouwd door drie generaties Belgen die er hun hele leven bijdragen voor hebben betaald. Het is een sociale verzekering van de Belgen voor de Belgen. Dat vreemdelingen die hier gedurende geruime tijd hebben gewoond en gewerkt, er bij tegenslag eveneens van kunnen genieten, is normaal. Maar dat dit reeds kan na één dag is crimineel. Het betekent dat onze politici met ons geld gooien naar mensen die nooit hebben bijgedragen, dat in vele gevallen ook nooit zullen doen, en dit vermoedelijk niet eens willen doen.

Politici spelen graag sinterklaas. Ze hebben het gemakkelijk, want ze spelen sinterklaas met het geld van anderen, met name de belastingbetalers. Met dit geld kopen ze politieke aanhankelijkheid. Het is geen toeval dat de organisatoren van de hierboven beschreven zwendel te vinden zijn in de kringen van de socialisten. De Europese socialistische partijen “kopen” zich vandaag een nieuw electoraat door met geld te gooien naar de migrantengemeenschap. Immigranten worden naar hier gelokt met de belofte dat ze onze sociale zekerheidskassen mogen leegstropen, maar ze moeten in ruil daarvoor voor de socialisten stemmen. Naarmate het autochtone kiespubliek van de socialisten afkalft, wordt de nood der socialisten aan steeds meer stemgerechtigde allochtonen groter. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat de socialisten wetten laten stemmen die vreemdelingen recht geven op sociale bijstand na één dag, en op stemrecht na amper drie jaar verblijf in het land.

Aanwinst

Men heeft aldus met opzet de verkeerde soort immigranten aangetrokken. Het is begrijpelijk dat de autochtonen zich tegen deze parasitaire immigranten keren. Het zou abnormaal zijn indien dit niet gebeurde.

Er zijn echter ook migranten die wél bereid zijn om te werken en bij te dragen tot de welvaart van de hele gemeenschap, zoals bijvoorbeeld de Poolse loodgieters, elektriciens, schrijnwerkers, stukadoors, schilders, enz. waarop de burger een beroep kan doen indien hij kleine herstellings- en renovatiewerken wil uitvoeren waarvoor onze aannemers vaak de neus ophalen. Uiteraard gebeurt dit “in het zwart.” Welke zinnige burger wil immers de staatsruif nog spijzen indien hij vaststelt dat die staatsruif toch alleen maar dient om de parasieten te voeden?

Deze immigranten doen geen beroep op werkloosheidsvergoedingen of ziektegeld. Ze werken vaak in een branche waarin de broodwinning van autochtonen niet wordt belaagd, want er is nood aan goede loodgieters, elektriciens, schrijnwerkers, stukadoors, schilders, enz. die een werk onmiddellijk kunnen aanvatten zonder dat men al te lang moet wachten. De Polen bewijzen dat “gastarbeiders” een positieve zaak zijn voor een land. De Polen zijn echter niet eens immigranten aangezien zij vaak slechts tijdelijk naar hier komen om te werken, en daarna huiswaarts keren. Mensen met hun arbeidsethos zijn een aanwinst voor elk land. Indien ze zich met hun gezin bij ons zouden vestigen zouden ze uitstekende “nieuwe Vlamingen” worden.

Op slot

Men stelt echter vast dat dezelfde politici die de deuren wagenwijd openzetten voor parasitaire immigranten, liefst afkomstig uit landen en culturen waarmee wij zo weinig mogelijk gemeen hebben, de deuren sluiten voor de arbeidslustige immigranten, afkomstig uit landen waarmee we culturele affiniteiten delen. De reden waarom voor de goede immigrant de deur op slot moet, ligt voor de hand. De kans dat deze mensen, indien ze stemrecht zouden krijgen, socialistisch zouden stemmen, is immers klein. Ze leerden uit het verleden van hun eigen land welk een immoreel, waanzinnig en crimineel systeem het socialisme is.

Elke politieke partij wil de deur op slot houden voor immigranten uit de nieuwe EU-lidstaten. Toch is dit niet het gevoel dat bij de bevolking leeft. Feryn, de Londerzeelse kantelpoortenfabrikant, ondervond dat de Vlaming liever geen Marokkaanse werkman in zijn huis binnenlaat, maar niemand heeft er een probleem mee om een Poolse loodgieter in zijn huis toe te laten. De Vlaming laat zich liever niet verzorgen door een (al dan niet gesluierde) Marokkaanse bejaardenhelpster, maar niemand heeft bezwaar tegen een Poolse verpleegster. Onze politici en onze politiek-correcte elite zijn evenwel de omgekeerde mening toegedaan. Er is dringend nood aan een politieke partij die zegt wat de burger denkt: Laat de Polen maar komen. Hoe meer, hoe liever. Leve de (goede) immigratie.