De bisschop van Saint-Denis, Olivier de Berranger, is (net zoals de Antwerpse bisschop Paul Van den Berghe) pro-immigratie. Over een wetsvoorstel van Sarkozy dat de immigratie van vooral ongeschoolde mensen wil inperken, zegt hij (in La Croix van 2 april) het volgende: “Zullen wij passief blijven tegenover restrictieve en elitaire en volslagen egoïstische immigratiewetten? Om ‘goede’ immigranten te accepteren en de armen te weren? De kerk, de hele kerk, moet opstaan en ‘neen’ zeggen.”

De Franse hoogleraar economie Jacques Bichot heeft dit bisschoppelijk standpunt van commentaar voorzien. Bichot treft evenwel niet de hoofdzaak. Hij stelt dat met het geld dat Europa investeert in de opvang van één migrant in het land van oorsprong tien of vijftig mensen in gelijkaardige mate geholpen kunnen worden. En hij wijst op de verderfelijke morele invloed van een levenssituatie waarin men wel wat geld krijgt van de staat maar de facto niet in het eigen levensonderhoud kan voorzien. Dit alles is echter niet de kern van de zaak. Waar het om gaat is het volgende: bisschop Olivier de Berranger wil wat hij voor christelijke deugd houdt, beoefenen op andermans kosten, en om dat te realiseren wil hij staatsdwang aanwenden.

Bichot heeft, samen met een aantal andere Franse economisten, de kosten berekend veroorzaakt door de immigratie uit derde wereldlanden in Frankrijk. Hij komt uit op een schatting van 24 miljard euro per jaar. Om de immigranten te ondersteunen op weg naar integratie in de Franse samenleving zouden daar nog eens aanzienlijke kosten bovenop komen. Dat wordt ruwweg 2.000 € of meer per jaar, voor ieder autochtoon Frans gezin.

De uitgaven zijn echter niet enkel economisch van aard. Er zijn ook geestelijke kosten of beschavingskosten, die niet in geld uitdrukbaar zijn doch loodzwaar doorwegen. Immigratie creëert bijvoorbeeld een zware druk op wat er voor de Fransen overblijft inzake vrije meningsuiting. Een voorbeeld: na de affaire met de karikaturen in de Jyllands-Posten, werd in het Franse parlement een wetsvoorstel ingediend “beogend een verbod op de banalisatie van religeuze heiligschennis bij middel van karikaturen.” De indiener van dit wetsvoorstel verantwoordt zijn censuurvoorstel met het argument dat de Franse autochtonen voor de immigranten “een zo vreedzaam en efficiënt mogelijke integratie” moeten mogelijk maken, en “één van de wegen leidend naar een geslaagde integratie van deze bevolkingsgroepen is het respect voor hun religieuze praktijken.” Met andere woorden: de autochtone Fransen zouden wat hen nog rest van hun recht op vrije meningsuiting moeten opofferen uit ‘respect’ voor het obscurantisme van een groeiende groep immigranten die anders geweld en onrust ontketenen. Dat is een prijs die met geen geld is uit te drukken.

Het essentiële punt is dat bisschoppen zoals de Berranger, die voorwenden om christelijke normen te hanteren, in werkelijkheid een socialistische of communistische pseudo-moraal prediken. Het verschil tussen een christelijke en een collectivistische moraal is op dit punt glashelder en simpel. Christelijke inzet en naastenliefde is gebaseerd op individuele keuzes en persoonlijk initiatief. De christelijke daad van solidariteit is een vrije daad, waartoe door een persoon vanuit individueel inzicht werd besloten. Ook gemeenschappelijk bezit (“Zij bezaten alles gemeenschappelijk en ieder kreeg wat hij nodig had,” Hand. 4, 32 en 35) is op individuele vrije keuze gebaseerd en niet op enige vorm van staatsdwang. De barmhartige Samaritaan, door Christus in een parabel als voorbeeld aangehaald, betaalde de door hem verstrekte hulp volledig uit eigen zak.

Nergens in het evangelie vinden we een oproep, om andere mensen via staats- of ander geweld tot ‘solidariteit’ of ‘naastenliefde’ te dwingen. Integendeel, steeds wordt uitgegaan van het evidente feit dat een daad slechts moreel goed en deugdzaam kan zijn in de mate dat hij op basis van een vrij en individueel genomen besluit is gesteld. Geven betekent zélf geven, en niet de ander dwingen om te ‘geven.’ Het Robin Hood-principe wordt in het evangelie niet gepredikt. Bisschop de Berranger daarentegen doet dit wel. Wanneer hij pleit voor zogezegd niet-egoïstische immigratiewetten, dan wil hij eigenlijk diegenen onder zijn landgenoten, die niet de noodzaak inzien om bijvoorbeeld à rato van 2.000 € per jaar ‘solidair’ te zijn, via de staat toch tot betaling dwingen.

Indien de Berranger écht christelijk zou zijn, dan zou hij zelf in zijn zak schieten en zijn kerkgenoten en andere mensen oproepen om uit vrije wil hetzelfde te doen. Zijn weg blijkt een andere. Wat bisschop Olivier de Berranger bepleit is de afpersing onder staatsdwang van nepsolidariteit, die juist doordat ze onder dwang geschiedt iedere positieve morele kwaliteit mist en zonder meer als gelegaliseerde diefstal moet aangeduid worden. Daarom handelt de Franse bisschop op dit domein niet als een christen, doch als een collectivist en een staatsfetichist.