Bart De Wever, Racisme en Plato

Het hoeft niet te verbazen dat Bart De Wever zich met zijn recente uitspraken over de relativiteit van racisme alweer de woede van de linkse intellectuelen en de meest prominente vertegenwoordigers van de allochtone gemeenschap op de hals gehaald heeft. Op die episode en de politieke gevolgen ervan zullen we hier niet verder ingaan, maar wel op de inhoud van De Wevers uitspraken en het debat over racisme dat ze beginnen los te maken. Met andere woorden: heeft de burgemeester van Antwerpen gelijk wanneer hij zegt dat racisme relatief is, en dat de weigering van bepaalde bevolkingsgroepen om zich te integreren misschien een groter maatschappelijk probleem is? Of heeft de antiracistische beweging daarentegen gelijk wanneer ze zegt dat racisme in de Vlaamse (en Europese) mentaliteit ingebakken zit en nu zelfs in hoogste regionen van de politiek gebanaliseerd wordt? Hoe meer de tweede groep immers zijn aantijgingen herhaalt, hoe meer de Vlaming begint de denken dat er toch iets van aan moet zijn. Indien er geen groot racismeprobleem is, waarom dan al het geklaag erover?

Laten we eerst eens de feiten opsommen, en vooral zien hoe we die feiten moeten interpreteren. Bart De Wever heeft volledig gelijk als hij zegt dat racisme een relatief begrip is; alleen is het zeer jammer dat hij, zoals altijd, niet de meest effectieve argumenten gaf om die uitspraak te staven. Want de feiten spreken voor zich. Als we kort naar de situatie in de rest van de wereld kijken, zien we al snel dat het Westen in feite de minst racistische cultuur van allemaal is – met de mogelijke uitzondering van Latijns-Amerika. Daarnaast is racisme doorheen de geschiedenis, en in de meeste delen van de wereld, veeleer de norm dan de uitzondering geweest. Wat dus opmerkelijk is aan de huidige toestand van de Westerse cultuur is niet zozeer dat er racisme is, wel dat racisme in zulke mate afgezwakt is geweest. 

Waarom dan de voortdurende bekommernis om het racistische Westen? Het is bedroevend hoe ook zelfverklaard “neutrale” intellectuelen zich door het fabeltje van Westers racisme (en andere wandaden) laten vangen. Want we hebben hier met een opmerkelijke paradox te maken: omdat het Westen de enige cultuur is waar racisme überhaupt als problematisch wordt ervaren en er dus voortdurend over gediscussieerd wordt, lijkt het alsof alleen in het Westen racisme een probleem is. Het Westen is ook de enige cultuur die zich iets aantrekt van klachten over racisme en andere wandaden die mensen uit andere culturen tot ons richten; en dat is ook precies de reden waarom de slachtoffers van racisme, kolonialisme, en slavenhandel in het Westen hun beklag zullen gaan doen, en niet in pakweg de Arabische wereld, waar ze meteen weggelachen zouden worden.

Maar het probleem is niet alleen dat racisme niet overdreven mag worden en in context geplaatst moet worden. Er is het bijkomende probleem – dat al helemaal niet ter sprake is gekomen in het huidige debat rond racisme – dat de situatie een stuk complexer is dan de antiracismebeweging laat uitschijnen, en men zou zelfs kunnen zeggen dat ze regelrechte leugens vertellen. Het onderzoek naar racisme in onze samenleving vertrekt immers altijd van een verkeerde veronderstelling, namelijk dat minderheden alleen gediscrimineerd kunnen worden, en meerderheden alleen kunnen discrimineren of onderdrukken. Maar wanneer stellen we ons eens vragen bij de houding van de allochtone bevolking – om te beginnen de Moslims – tegenover Europeanen? Iedereen die in een zwaar Islamitische wijk woont weet natuurlijk zeer goed dat het racisme van Moslims tegenover niet-moslims van een heel andere kaliber is dan het “racisme” van de Vlaming tegenover vreemdelingen; in alle geval is het antisemitisme in de Moslimgemeenschap goed genoeg gedocumenteerd. Bovendien kunnen we ons de vraag stellen in welke zin een samenleving waarin meer dan 30% van de allochtone bevolking werkloos is en dus met de belastingen van autochtonen wordt onderhouden, en waar jaarlijks miljarden worden uitgegeven aan opvang van immigranten (legaal en illegaal), echt racistisch genoemd kan worden. Om natuurlijk maar te zwijgen van de voorkeursbehandeling die zowel Moslims als linkse aanhangers van het multiculturalisme bij het gerecht genieten. 

Nu rest ons de grote vraag: indien het racisme inderdaad relatief is, wat drijft dan de linkse intelligentsia en de vertegenwoordigers van de allochtone gemeenschap in deze kruistocht tegen een imaginair kwaad? 

Om te begrijpen waarom linkse intellectuelen zich gedragen zoals ze zich gedragen, moeten we eerst en vooral begrijpen dat de intelligentsia in feite een klasse op zich is, naast de gekende sociale klassen zoals de arbeidersklasse, de middenklasse, en de (economische) elite. Wat intellectuelen evenwel onderscheidt van de andere sociale klassen, is dat die andere klassen zich allemaal bezighouden met een concrete activiteit, waarmee ze in hun levensonderhoud voorzien, terwijl intellectuelen zich bezighouden met iets abstracts, namelijk de vraag hoe de samenleving er zou moeten uitzien of op welke morele principes ze gestoeld zou moeten zijn. Het leidt geen enkele twijfel dat een gezonde samenleving een morele basis nodig heeft, en dat die alleen door intellectuelen (die we doorheen de geschiedenis in een veelheid aan functies terugvinden) kan worden verschaft. Maar zoals Ayn Rand voortdurend benadrukte, kunnen intellectuelen door hun morele impact op de samenleving ook enorm veel schade berokkenen als ze de verkeerde ideeën propageren – met andere woorden, wanneer hun ideeën slechts bestaan in functie van hun zoektocht naar status en macht. 

Men zou kunnen stellen dat er in essentie twee soorten intellectuelen bestaan, en hun onderscheid gaat terug tot het conflict tussen Plato en Aristoteles, de eersten die zich afvroegen hoe de samenleving van een morele basis voorzien moest worden. De aanpak van Plato was de utopische: de huidige samenleving en het menselijke leven zelf is volledig verrot, en moet zo snel mogelijk vervangen worden door een radicaal nieuwe orde, met een kleine groep verlichte intellectuelen als alleenheersers. Aristoteles zette zich snel af tegen deze onrealistische en onmenselijke visie van zijn leermeester, en was daarentegen de mening toegedaan dat het individu de belangrijkste eenheid van de samenleving was, en dat politiek in de laatste instantie de belangen van het individu moest dienen. De samenleving was volgens Aristoteles oneindig veel complexer dan Plato dacht, en om het morele gehalte van die samenleving te verhogen zou het dus altijd verstandiger zijn om binnen bestaande omstandigheden naar haalbare oplossingen te streven, in plaats van de realiteit voortdurend te toetsen aan een utopie, en alles wat niet in de utopie paste onvoorwaardelijk te veroordelen. 

(Het is niet verbazend dat de Westerse volkswijsheid ons vertelt dat we een ideale balans moeten slaan tussen Plato en Aristoteles, of tussen vernieuwing en behoudgezindheid.  Soms is vernieuwing nodig om misstanden in de samenleving weg te werken, en soms is behoudgezindheid nuttig om onrealistische en roekeloze plannen tegen te houden. Zoals ik al eerder vertelde, gaat deze volkswijsheid uit van een valse tegenstelling, namelijk dat het goede ofwel het bestaande ofwel het nieuwe is – oftewel het intrinsieke of het subjectieve. Ayn Rand zou de volgende belangrijke stap zetten in de ontwikkeling van de Westerse filosofie: het goede is objectief te bepalen, en wordt bepaald door de aard van de mens zelf.)

De lezer heeft natuurlijk reeds opgemerkt dat de meeste intellectuelen vandaag de dag erfgenamen van Plato zijn. En dat ligt voor de hand, omdat de intellectuelen in de visie van Plato toevallig ook degenen zijn die de leiding zullen nemen in de zuivering van de samenleving. De huidige aanvallen op de status quo van de linkse intelligentsia moeten we dan ook in dit licht zien: wanneer de toestand van de samenleving totaal verdorven is, impliceert dit uiteraard dat alleen zij, de verlichte intellectuelen, het juiste medicijn kunnen aanreiken om die samenleving weer gezond en rechtlijnig te maken. 

De grote episodes uit de triomftocht van links zijn allemaal mooie voorbeelden van deze dynamiek: tijdens de Franse revolutie wierp links de duistere krachten van het feodalisme en het absolutisme omver, in de negentiende eeuw kwam links op voor de zwaar onderdrukte arbeiders, en toen was er natuurlijk de Russische revolutie tegen de barbaarse autocratie van de tsaren. De excessen van links, de vele genocides dus, worden dan afgedaan als een spijtige maar begrijpelijke reactie op de conservatieve onderdrukking. We krijgen natuurlijk nergens de lastige details te horen, bijvoorbeeld dat Frankrijk ten tijde van de revolutie een van de meer liberale landen in Europa was, en niet eens de macht had haar burgers zomaar belastingen op te leggen. Of dat het gemiddelde inkomen van de “onderdrukte” arbeiders gedurende de negentiende eeuw minstens verdrievoudigde. Of dat het brutale regime van de tsaren blijkbaar een parlement en recht op vrije meningsuiting kende, waar communisten naar hartenlust hun mening konden ventileren, en dat de linkse ideologie verspreid werd via universiteit die door de staat werden gefinancierd. Keer op keer spiegelde de linkse intelligentsia de status quo aan een utopische toestand, en verklaarde ze dat de bestaande samenleving met geweld vernietigd mocht worden omdat ze niet aan die standaard voldeed. Het ligt voor de hand hoe de heisa van vandaag over de het veronderstelde racismeprobleem in dit rijtje thuishoort: het nieuwe proletariaat van de derde wereld wordt genadeloos onderdrukt, en de linkse intellectuelen zullen hun aanvoerders zijn wanneer ze de ketenen van die onderdrukkende, racistische bestaande orde afwerpen.

Dat is althans het plan. De moeilijkheid is echter dat de immigranten uit de derde wereld niet alleen een proletariaat vormen zoals het vroegere proletariaat van de arbeiders, maar ook vertegenwoordigers zijn van een zelfstandige cultuur. Zeker in het geval de Islam hebben we niet te maken met een manipuleerbare groep  van verstotenen, maar met een onafhankelijk machtscentrum dat zijn eigen doel nastreeft: heerschappij over Europa. Wat linkse intellectuelen in al hun verfijning en sluwheid niet begrijpen, is dat Moslims in laatste instantie precies hetzelfde doel nastreven als zijzelf: macht. En als de Islam erin slaagt zijn plannen voor Europa uit te voeren, zal dat ook meteen het einde betekenen van de linkse bewegingen, en van de frustraties van linkse intellectuelen. De laatste grote stunt van links, het multiculturalisme, zal tevens de ondergang van de linkse beweging betekenen. 

Het moge duidelijk zijn dat het discours over discriminatie en rechten van minderheden slechts een dekmantel is voor het afdwingen van hegemonie in de samenleving. De meeste Westerlingen zien nog altijd niet in dat het woord “discriminatie” iets helemaal anders betekent wanneer het door Moslims in de mond genomen wordt, dan wanneer Westerlingen het gebruiken. De Islam deelt de wereld in in het Huis van de Islam en het Huis van de Oorlog, dat deel van de wereld dat nog veroverd moeten worden door de Islam. Met andere woorden: de rest van de planeet is slechts bezit van de Moslims die er nog moeten aankomen, en de andere volkeren van de wereld zijn er alleen om te bekeren, om te onderwerpen (indien het Joden of Christenen zijn), of om uit te moorden (indien het heidenen zijn, of  Joden en Christenen die zich weigeren te onderwerpen.) Wanneer Moslims dus zeggen dat ze in Europa last hebben van discriminatie, bedoelen ze daarmee gewoon dat ze niet snel genoeg alles krijgen waar ze recht op denken te hebben. De materiële bezittingen van de kuffir zijn door Allah slechts gecreëerd om Moslims welvaart te garanderen, dus hoe durven ze ons te ontzeggen wat ons rechtmatig toekomt? De gewone Moslim, die nooit grondig nagedacht heeft over de religie waarin hij geboren is, zal er zich trouwens niet van bewust zijn dat zijn houding hypocriet is; binnen zijn ideologisch kader zal hij er oprecht van overtuigd zijn dat hem onrecht wordt aangedaan in de kille Europese samenleving, waarin de arrogante kuffir niet voortdurend klaarstaat om hem op zijn wenken te bedienen. 

Het probleem is evenwel niet beperkt tot de Islam, maar strekt zich in mindere of meerdere mate uit tot alle immigranten uit het arme Zuiden– uit de landen die volgens de linkse orthodoxie arm zijn gebleven door de nasleep van het Westerse imperialisme. Zij hebben, net zoals het canaille in Ferguson in de Verenigde Staten, of het ANC in Zuid-Afrika, vaak helemaal geen probleem met racisme; ze hebben alleen een probleem met racisme als het tegen henzelf gericht is, en eisen uiteindelijk gewoon het recht op om hun dominantie te vestigen over blanke Westerlingen. Of om het met het citaat te zeggen dat aan Louis Veuillot wordt toegeschreven: “Quand je suis le plus faible, je vous demande la liberté parce que tel est votre principe ; mais quand je suis le plus fort, je vous l’ôte, parce que tel est le mien.” 

Nog een inconvenient truth

Aangezien er in het parlement evenveel Franstalige als Nederlandstalige parlementsleden en ministers moeten zijn, betekent dit dat elke Vlaamse stem minder krachtig wordt dan een Franstalige stem. Immers als elke Vlaamse stem evenveel voting power zou hebben als een Franstalige dan zou er een Vlaams overwicht zijn: bij de laatste verkiezingen waren er 4.248.203 stemmen aan Vlaamse zijde (Vlaanderen + stemmen op Vlaamse partijen in Brussel) en 2.532.335 stemmen aan Franstalige zijde. Het verlies aan voting power aan Vlaamse zijde kan gemakkelijk berekent worden: 4.248.203 Vlaamse stemmen - 2.532.335 Franstalige stemmen= 1.715.868 ofte 40% van alle Vlaamse initiële voting power. Van elke Vlaamse stem wordt er a.h.w. 40% voting power afgeroomd.

Met de VB stemmen willen de politieke partijen ook niets te maken hebben (behalve NVA, dixit Gwendolyn). Dit is ook Vlaamse voting power die terzijde wordt geschoven. Aangezien we reeds 40% van de voting power van alle stemmen afgeroomd hebben komt dit neer op 810.177 VB stemmen x 60% = 486.106 stemmen. Ondertussen komen we aan 52% Vlaamse voting power (1.715.868 + 486.106) die ter zijde wordt geschoven. Als men nu aan die 52% voting power een gezicht wil geven dan kan men zeggen dat met de stem van de Vlaamse vrouw (51%) geen rekening wordt gehouden. Dit is uiteraard een absurd idee want daterend van een eeuw geleden. En wat met de Belgische realiteit?

Uit het schouwspel dat opgevoerd werd sinds de laatste verkiezingen kan men een aantal besluiten trekken. Eén daar van is dat een aantal partijen (in ieder geval de liberale partijen met hun gezichten Bouchez en Lachaert) de NVA wilden lozen: elke poging tot vorming van een regering met de NVA werd getorpedeerd. NVA is de grootste Belgische partij, bijna even groot als de socialistische familie tezamen. De voting power die daar terzijde werd geschoven komt neer op 1.086.787 NVA stemmen x 60% = 652.072 stemmen. Ondertussen zitten we aan een totaal van 2.854.046 Vlaamse stemmen aan voting power die terzijde werd geschoven. Dit is meer voting power dan er totaal bij de Franstaligen aanwezig is: 2.532.335 stemmen (PTB en lilliputters incluis) bij de laatste verkiezingen. Maar dit is democratie, meneer! GEWOON ONVOORSTELBAAR. Probeer dit maar eens door te voeren in gelijk welk ander land: “Beste bevolkingsgroep, we gaan 40% van jullie stemkracht wegnemen en met jullie twee grootste partijen houden we geen rekening. Jullie mogen dus nog één derde van jullie stemkracht behouden”.

Die 2.854.046 Vlaamse stemmen aan voting power die ter zijde wordt geschoven komt neer op twee derde (67%) van alle Vlaamse voting power. Gewoon weg, onder de mat geveegd. En het resterende een derde (29% voor CD&V, OVLD, Spa en Groen) gaat weldra beslissen dat alle Vlamingen hun geldbuidel nog verder moeten opentrekken zodat de transfers van noord naar zuid nogmaals kunnen verhoogd worden.

Ik concludeer hieruit een aantal zaken:

  1. Verkiezing na verkiezing, regering na regering vermindert het Belgisch democratisch gehalte. Dit verloren gehalte wordt ingenomen door de linkse Belgicistische dictatuur. Iets anders kan men het niet noemen want als men de zetels terugbrengt naar initiële voting power dan regeert een kleine minderheid over een meerderheid. Stel u voor wat er zou gebeuren indien alle Belgen evenveel stemkracht zouden hebben: Franstalig België zou dit niet accepteren en dus lam gelegd worden. België kan enkel overleven dankzij ingrepen die de democratische werking verminderen.
  2. De Vlaming is een oen, een grote domme onnozelaar om zich zo te laten doen. Dit heeft niets met zin voor verantwoordelijkheid te maken, integendeel.
  3. Elke Vlaamse politieker die in de volgende regering stapt moet zijn broek of rok tot op de enkels laten zakken telkens hij/zij de woorden ‘democratie’ of ‘Vlaams’ uitspreekt want deze twee woorden zijn pure kolder verworden. Tenminste één Vlaamse politieker zal zijn familienaam alle eer kunnen aandoen. Velen van de zelfstandigen en bedrijven die hij vertegenwoordigt zullen hun boeken mogen dicht doen of naar het buitenland verhuizen. 
  4. De methoden die het links Belgicisme gebruikt om toch maar aan de macht te blijven en zichzelf in stand te houden, moeten niet onder doen voor de methoden die door de voormalige socialistische regimes in Oost-Europa of waar ook ter wereld werden en worden gebruikt om hun macht te bestendigen. Ze zijn hier enkel wat slinkser. De Belgische pers moet zich tenslotte toch ook met opgeheven hoofd tot vierde macht van de democratie blijven benoemen. Een democratie waar zij blijkbaar geen of niet veel graten in ziet. De Belgische pers doet me eerder aan Hyacinth Bucket denken. “Two thirds of all Flemish voting power are thrown out of the bucket.” “It is bouquet, my dear.”
  5.  De Vlaamse initiële voting power is gedegradeerd van een meerderheid tot een minderheid. Dankzij de Vlaamse partijen die weldra in de regering zullen zitten buiten Groen uiteraard. Groen zou wellicht dit alles graag op haar conto willen schrijven maar voorlopig zijn haar daden omgekeerd evenredig met haar lawaai.

En de Vlaamse oen accepteert dit allemaal. Hij betaalt zijn belastingen en kijkt zelfs niet meer op.

Ik heb ook twee vragen:

  1. Gaat de CD&V dan misschien toch haar verantwoordelijkheid nemen naar Vlaanderen toe en meer bepaald naar de mensen die voor haar gestemd hebben?
  2. Is de Vlaming werkelijk gewoon weg dom of enkel in slaap gevallen? Wie en hoe zou hem wakker kunnen maken? Ik ben nog optimistisch.

an inconvenient truth

Bekijk onderstaande gegevens eens. Deze cijfers komen van de duivel hem zelve: de VS. Elke grafiek in de Belgische pers verwijst naar de oorsprong van deze gegevens: John Hopkins. De cijfers zijn dus vlot toegankelijk zeker voor de Belgische pers die er zelf naar verwijst.

Er is een grafiek die het aantal covid-19 doden per land vergelijkt. Alle landen worden op dezelfde tijdsgrafiek gezet met als nulpunt de dag dat in het betreffende land het vijfstigste covid-19 geval (“case”) is vastgesteld: https://coronavirus.jhu.edu/data/cumulative-cases

En wat leren we uit deze grafiek:

Duitsland: 2,2 covid-19 doden per 100.000 inwoners op dag 27

Nederland: 15,4

Iran: 3,7

België: 29,3

US: 1,5

UK: 12,0

Frankrijk: 12,1

Italië: 19,2

Spanje: 30,1

België staat op eenzame hoogte tezamen met Spanje met het hoogste aantal covid-19 doden per 100.000 inwoners. Al iets over gehoord in onze fantastisch geïndoctrineerde en indoctrinerende Belgische pers???? NEEN!!!

Waarom?: AN INCONVENIENT TRUTH. Er is geen enkel derde wereldland dat zo slecht scoort. Geen enkel. Als je dan nog eens de hoeveelheid belastingen per inwoner inbrengt en de dienst die we terugkrijgen van de staat (meer geld voor beter voorzieningen en organisatie, zo zou je veronderstellen) dan staan we met kop en schouders en nog een giraffenhals erbij helemaal alleen bovenaan. Dit is onvoorstelbaar en je hoort er niets over van onze fantastische neutrale pers. Eén van de hoogste belastingsgraden ter wereld en nog krijgen ze niets georganiseerd. Ze kopen koffiefilters i.p.v. gezichtsmaskers.

De hele Belgische organisatie is zodanig rot, verdorven en slecht dat men ze nooit meer gereorganiseerd krijgt. Dat het regionaal niet veel beter is, dat kan zijn. Maar ik trek veel liever met een Vlaamse mentaliteit ten strijde dan met de mentaliteit van de Belgische Franstaligen: ah oui, un plan Marshall, ah oui, et puis après … eh encore un plan Marshall, n’est-ce pas, ah oui, eh puis … eh puis on verra bien. Les facistes Flamands paieront tant qu’on leur laisse aboyer leur langue.

Stel eens voor dat we dezelfde resultaten als de Nederlanders (die een hogere bevolkingsdichtheid hebben: 411,3 inwoners/km2 versus onze 376,4) zouden willen. Dat zou een verdubbeling van de prestatie van het land zijn! Maar mensen toch, er zou een revolutie uitbreken in dit land! De PS zou naast NVA en VB ook met de andere Vlaamse partijen niet meer willen samenwerken en misschien met de MR ook niet. In feite zouden ze een alleen heerschappij willen. De alleen heerschappij van het linkse gedachtegoed wilt de PS nu al. Maar voorlopig mogen er nog enkele andere niet-linkse partijen bij. Voor alle Belgische navelstaarders: Nederland is helemaal niet zo ver (je hoeft er zelfs geen vliegtuig voor te nemen) en uitzonderlijk. In tegendeel, het is de Belgische prestatie die zo uitzonderlijk slecht is. Maar daar zal je dus nooit iets over horen. Naar goede socialistische/politiek correcte gewoonte.

En Trump wordt door de Belgische pers als de grote boosdoener, een smeerlap, een dommerik en wat nog allemaal gesleten. Er is zelfs een Gentse professor die Trump als een aap determineert. Toen Trump de VS afsloot voor de Europeanen spoot het gif in onze pers naar alle kanten. Hoe dom kon Trump zijn. En wat was de reactie toen België 10 dagen nadien en ruim te laat dezelfde beslissing nam? Trump heeft zeker een ongelooflijk ego maar geloof de Belgische pers of het intellect (en klasse) van de RUG niet: 1,5 Amerikaanse doden versus 29,3 Belgische doden. Wij scoren 1953% slechter dan de Amerikanen. Denk je dit cijfer ook maar ooit in Belgische pers te lezen? Ware het omgekeerd geweest dan had de Belgische pers er nog boller en ronder van gestaan dan ons Maggie. Vlamingen zijn een bende grote sukkelaars die door hun eigen politici en pers worden vastgehouden en rustige woordjes over staatsmanschap worden ingefluisterd terwijl de Belgische staat de tepels van hun uier trekt. Tant qu’on leur laisse aboyer leur langue, socialism will never run out of other people’s money (parafrasering van die andere Maggy).

 De Vlaamse pers, vijfde macht in het dom houden van de Vlaming. Het huidige Belgische staatsbestel is blijkbaar veel levens waard. Meer dan die 50 levens per Vlaamse provincie.

 

Met vriendelijke en genegen groeten,

 

Woefwoef.